Deze sleutelaars ontsnappen in hun schuur aan de dagelijkse sleur: ‘Ik zou niet zonder kunnen’

Het is voor hen dé plek om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Vijf sleutelaars vertellen in weekendmagazine Mezza over hun heiligdom: de schuur.

Verschenen in Mezza, 27 juli 2024. Fotografie: Clemens Rikken.

‘Mijn beeldjes verkoop ik niet, soms geef ik er eentje weg’

In zijn werkzame leven was Eric Feteris (74) uit Dordrecht decortimmerman. In zijn overvolle werkplaats maakt hij replica’s van de houten speelgoedpoppetjes van de Uruguayaanse kunstenaar Joaquín Torres García (1874-1949).

‘Vroeger maakte ik van alles van hout. Lepels bijvoorbeeld, die ik verkocht in de winkel van Villa Augustus, een hotel en restaurant hier in Dordrecht. Maar de laatste tijd alleen nog maar replica’s van de houten poppetjes van Joaquín Torres García. Ik kwam zijn werk een keer tegen op Instagram. Daarna ben ik me in hem gaan verdiepen en kwam ik erachter hoe beroemd hij in zijn tijd was. Hij was bevriend met kunstenaars van beweging De Stijl. Zijn werk straalt dezelfde eenvoud uit. Op zijn toys zit natuurlijk copyright, dus ik verkoop mijn beeldjes niet. Soms geef ik er een weg, maar de meeste staan hier gewoon in de schuur. Mijn vrouw heeft de kunstacademie gedaan, dus ik vroeg haar of zij de poppetjes wilde beschilderen. Daar had ze geen zin in, daarom doe ik dat nu zelf maar. Ik moet zeggen dat ik dat schilderen ook erg leuk ben gaan vinden. Inmiddels heb ik er een aardige handigheid in gekregen en maak ik zo’n mannetje in twee à drie uur. De schuur begint alleen langzamerhand dicht te groeien. Ik kan nauwelijks nog een stap zetten. Niet zo lang geleden heb ik een heupoperatie ondergaan; als ik daarvan ben hersteld, ga ik de boel opruimen.’

‘Tomos, Puch, Zündapp: ik hou van het ambachtelijke en nostalgische ervan’

Bas Euren (46) is hoofdmonteur brugonderhoud bij de Nederlandse Spoorwegen en woont in Nijverdal. In zijn vrije tijd sleutelt hij graag aan oude brommers.

‘Met crossen begon ik op mijn veertiende. Iets later kreeg ik een eigen brommer. Sleutelen hoorde daarbij en ik ben er nooit meer mee gestopt. Elke zaterdag ben ik hier aan het werk, soms ook wel vaker. Mijn werkplaats is een ontmoetingsplek: vrienden komen langs, drinken een kop koffie, maken een praatje. Ik sleutel hier voornamelijk aan oldtimerbrommers: Tomos, Puch, Zündapp. De meeste uit de jaren zestig en zeventig. Ik hou van het ambachtelijke en het nostalgische ervan. Zündapp is mijn favoriete merk. Ik zeg niet dat Kreidlers slechter zijn, maar een Kreidler heeft één nadeel: ze zijn lastig te repareren. Zündapps zijn veel gebruiks- vriendelijker. Als er een onderdeel vervangen moet worden, dan kan dat gewoon, je hoeft niet meteen het hele motorblok te vernieuwen, om maar iets te noemen.

Straks ga ik met mijn vader en wat vrienden naar Brommers Kieken bij uitgaanscentrum Lucky in Rijssen. Ik heb zelf ongeveer twaalf brommers en mijn vader heeft er ook nog wat. Die gaan allemaal mee. De muziek uit de jaren zestig die ze daar draaien doet de rest. Nostalgie ten top.’

‘Een wiel wordt een lamp, een tandwiel een kapstok’

Imke van de Venne (45) uit Amersfoort is consulent onderwijsondersteuning. In haar schuur maakt ze meubels en accessoires van gerecyclede fietsen en sloophout.

‘Mijn hele leven werk ik al in de zorg en het onderwijs. Leuk, maar in mijn vrije tijd wilde ik graag iets met mijn handen doen. Door mijn liefde voor de natuur en mijn aversie tegen de wegwerpmaatschappij ben ik op een creatieve manier spullen gaan recyclen. Ik maak sinds een jaar of acht woonaccessoires van oude fietsonderdelen. Een wiel wordt een lamp, een tandwiel een kapstok. Van rest- en sloophout maak ik borrelplanken en waxinelichthouders die ik graveer met de lasergraveermachine. Materiaal dat anders zou worden weggegooid krijgt een tweede leven. Het liefst maak ik iets in opdracht, zodat ik niet afhankelijk ben van mijn webshop om het te verkopen. Dan moet het namelijk eerst in de opslag, en de schuur staat al vol genoeg. Soms werk ik samen met mijn vader, die twee straten verderop woont. Hij is een echte klusser. Laatst hebben we van resthout een gaaf houtwerkbankje gemaakt. From scratch, supertof. Mijn vader heeft zijn eigen klusprojecten, maar dit smaakte naar meer. Het zou leuk zijn om wat vaker samen in mijn schuur te klussen. Ik zal het hem eens voorstellen.’

‘Af en toe een tochtje, dat doe ik wel, maar ik kom het dorp niet uit’

Koos Valkenburg (77, staand) en zijn zwager Gerrit Schotte (75) uit Oude Leede spreken elkaar bijna dagelijks tussen hun oldtimers.

‘Oude Volvo’s: Gerrit en ik delen deze hobby al meer dan vijftig jaar. Gerrit houdt meer van rijden, ik van sleutelen. Dat zijn twee aparte wereldjes. Ik heb mijn vrienden, hij de zijne. Nu lopen die twee werelden een beetje in elkaar over, omdat mijn schuur wordt verbouwd en ik mijn spullen tijdelijk heb ondergebracht in de kas van Gerrit.

Ik heb zelf drie Volvo’s. De oudste komt uit 1954. Ik kocht hem in 1974, vijftig jaar geleden. Mijn zwager heeft er een stuk of vijftien, maar die heeft naast auto’s ook grote vrachtwagens. Hij heeft er laatst een gekocht uit 1967, een van de allereerste kantelcabines. Daar rijdt hij eerdaags mee naar Scandinavië. Ik ga niet mee, ik hou niet zo van rijden. Af en toe een tochtje, dat doe ik wel, maar ik kom met mijn wagens het dorp niet uit.

De lol van het sleutelen? Ik had graag een technische opleiding gedaan, maar dat mocht niet van mijn vader. Ik kom uit een oud tuindersgeslacht dus ik was voorbestemd om hem op te volgen. Achteraf heb ik daar geen spijt van, maar dat knutselen aan oude auto’s heeft me altijd wel een hoop plezier gebracht. Nog steeds. Ik zou niet zonder m’n schuur kunnen. Alleen al die geur van olie en benzine…’

‘Op die stoof kun je ook heel goed shoarma warm maken’

Roger Vleugels (54) uit Schimmert is timmerman en metselaar. De oude schapenschuur van zijn vader heeft hij omgebouwd tot saloon.

‘Ik zit in de schietsport: cowboy action shooting. Voor wedstrijden verkleed ik me net als de rest van de deelnemers als cowboy uit het Wilde Westen. In die stijl heb ik ook mijn mancave annex saloon gebouwd. Veiligheid staat voorop. Alles wat hier hangt is onklaar gemaakt. De wapens waarmee ik schiet zijn veilig opgeborgen in een kluis. Tijdens wedstrijden schieten we met revolvers en (jacht)geweren bijvoorbeeld op houtblokken. Aan de bar drink ik geregeld wat met vrienden. Meest trots ben ik op de stoof waarop vroeger werd gekookt. Ideaal om in een wokpan porties shoarma mee warm te maken. Alles aan deze ruimte heb ik zelf verbouwd. Nadat ik mijn ouderlijk huis tien jaar geleden heb overgekocht van mijn moeder, heb ik de oude schapenstal van mijn vader bijna helemaal opnieuw opgebouwd. Hij had een kleine veertig jaar leeggestaan en was hard aan een opknapbeurt toe. Ik begon met het maken van een buitenkeuken, maar gaandeweg dacht ik: ik maak er een saloon van. Iedereen die hier voor het eerst binnenkomt vindt het fantastisch. Geven jullie ook een prijs aan de mooiste schuur? Kijk dan nog maar eens even goed rond.’