Volgens Montaigne is ware vriendschap een zeldzame verhouding waarin twee zielen samensmelten tot één. In deze rubriek proberen bekende en minder bekende boezemvrienden woorden te geven aan hun innige band. Deze keer: Oscar Hammerstein (71) en Bram Moszkowicz (64). ‘Er zijn maar weinig mensen op wie je kan bouwen wanneer het even niet goed gaat.’
Oscar Hammerstein (1954) en Bram Moszkowicz (1960) komen allebei uit een Maastrichtse advocatenfamilie met een Joodse achtergrond. Ze behoorden jarenlang tot de bekendste strafpleiters van het land, tot ze allebei van het tableau werden geschrapt. In de podcast Hammerstein & Moszkowicz – De getapte advocaten geven ze wekelijks hun ongezouten mening over de wereld en hun beroepsgroep.
Bram: “We zijn elkaar een jaar of vijfentwintig geleden voor het eerst tegengekomen in de rechtbank. Je hebt voor de ene advocaat wat meer voorkeur dan voor de andere advocaat, maar tussen Oscar en mij klikte het meteen.”
Oscar: “Dat komt ook omdat we zo’n gedeelde achtergrond hebben, maar dat wisten we toen nog niet. Onze vaders waren allebei advocaat in Maastricht. Jouw vader was daar onder zijn confrères niet populair, maar mijn vader begreep daar niets van. Mijn vader vond jouw vader een geweldige man. Ik ook trouwens.”
Bram: “Je brengt het heel genuanceerd. Mijn vader overleefde Auschwitz en opende zijn eigen kantoor in 1958. In de advocatenkamer werd gezegd: die joed, oftewel: die jood, moeten we hier niet. Waarom was dat? Omdat mijn vader binnen een halfjaar alle grote cliënten van de bestaande kantoren had overgenomen. Het was een mix van antisemitisme, anders kan ik het niet noemen, en jalousie de métier.”
Oscar: “En jouw vader schaamde zich er ook niet voor om zijn welvaart te tonen, want hij reed al heel vroeg in een Rolls-Royce of een Bentley. Dezelfde afwijking die wij trouwens hebben.”
Bram: “Het was ook zo dat mijn vader er gewoon voor uitkwam dat hij zich in strafzaken in die tijd goed liet betalen. Dat was uitzonderlijk, want het strafrecht was een beetje een ondergeschoven kindje. Nee, de afgunst was groot onder andere advocaten. Ik ken dat gevoel, heel veel advocaten hebben mij door woord en geschrift en geroddel willen beschadigen, maar ik heb vanuit jou nooit enige vorm van jaloezie bemerkt. Jij bent de positieve uitzondering in de beroepsgroep. Ik kan de advocaten die, om het zo te zeggen, geen last hadden van mijn succes op één hand tellen.”
Oscar: “Jij bent wie je bent en dat ben je ook altijd geweest. Als ik jou met een nieuwe Aston Martin door de stad zag rijden, vond ik dat ik leuk voor je, terwijl anderen misschien dachten: moet dat nu? Ik weet ook niet wat jaloezie is. Ik heb klanten die een eigen vliegtuig hebben, die zes huizen hebben. Ik denk altijd: wat een ellende, je moet het allemaal maar onderhouden… Nee, ik ben er nooit jaloers op geweest. Ik heb ook nog nooit iemand van geld gelukkig zien worden. Ik ken wel mensen die veel geld hebben en gelukkig zijn, maar dat komt niet door het geld, die waren al gelukkig. Ik ken ook veel mensen die ongelukkig zijn omdat ze graag meer geld willen hebben, maar het lukt niet. Ik las van de week in een boek: tot honderd miljoen is het allemaal te handelen, maar daarboven wordt rijkdom je ondergang, want je bent met niets anders meer bezig.”
Bram: “Ik heb helaas de proef nog niet op de som kunnen nemen.”
Oscar: “Musk moet naast zijn andere werkzaamheden een dagtaak hebben aan zijn miljardenvermogen. Daarover gesproken: we hebben het vaak over de Amerikaanse politiek, ook in onze podcast. Bram is een overtuigd bewonderaar van Donald Trump en J.D. Vance.”
Bram: “Ik heb niet zo lang geleden in Shownieuws een lans gebroken voor Trump. Nou, dat heb ik geweten. Ik heb nog nooit zoveel commentaar gekregen. Een van de redenen waarom ik die man zo moet is dat hij voor de Abraham-akkoorden heeft gezorgd – de afspraken tussen Israël en enkele Arabische landen om vreedzaam samen te werken. Trump heeft gelijk als hij zegt dat de Navo voor zijn eigen centjes moet zorgen en vanuit zijn optiek begrijp ik America First ook heel goed. Ik heb kortom niets tegen die man. En dat hij af en toe een beetje grofgebekt is over vrouwen… Dat kan gebeuren.”
Oscar: “Toen ik zag wie er in ons land allemaal boos werden toen hij opnieuw werd gekozen, dacht ik wel: o, dan zal hij toch wel iets goeds in zich hebben.”
Ze lachen allebei.
Oscar: “Ik ben ook heel blij met de wijze waarop hij Israël steunt, maar hij roept wel veel dingen die helemaal niet waar zijn. Dat staat me tegen.”
Bram: “Dat is minder, dat geef ik toe.”
Oscar: “Oekraïne die de oorlog met Rusland zou zijn begonnen?”
Bram: “Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet goed waarom hij dat zegt. Weet je waarom hij het volgens mij doet? Trump is iemand die ervan houdt om wat stenen in de vijver te gooien en als iedereen de weg kwijt is te roepen: we moeten die kant uit.”
Oscar: “Het is er in ieder geval niet saaier op geworden in de wereld. Je houdt je hart vast: wat gaat er nu weer gebeuren? Het is net of er een nieuwe televisieserie is begonnen met twee afleveringen per dag.”
Bram: “Volg jij de Nederlandse media een beetje? Ik word er helemaal gek van. Vooral de NOS. Dat is het allerergste wat we in Nederland hebben, samen met de NRC, daar kots ik helemaal op.”
Oscar: “Die journalisten komen uit hetzelfde nest van ongedierte.”
Bram: “Alleen De Telegraaf en dan met name Wierd Duk heeft vaak goede, feitelijke stukken. Een voorbeeld van de vooringenomenheid van de media: er zijn twee baby’s vanuit Israël naar Gaza ontvoerd en daar op brute wijze vermoord. Ze zijn door Hamas-strijders met de blote handen gewurgd en met stenen in elkaar geslagen om te laten lijken dat ze bij een ‘zionistisch bombardement’ om het leven zijn gekomen. Niemand van de gutmenschen heb ik daarover gehoord. Geen Carice van Houten, geen Beau van Erven Dorens, geen Dolf Jansen. Niemand van dat tuig heb ik gehoord.”
Lees het gehele interview hier.
Nick Muller 