Joshua (Lissabon, 1988) is de voorman van Chef’Special. Caroline (Haarlem, 1989) is
kindertherapeut. Ze wonen samen met Sam (8), Coco (3) en Jones (5 maanden) in Haarlem.
Verschenen in de VARAgids, 15 april 2025. Fotografie: Clemens Rikken.
Joshua: De televisie staat hier zelden aan, maar op zondag is het open huis en kijken we met z’n allen naar Ajax. Dat is altijd vet gezellig: Sam en Coco trekken hun Ajax-shirt aan en Ca zorgt voor de hapjes. Zij is the best host in the world. We hebben allebei een heel druk leven, maar die dag is voor ons heilig, en dat weten onze vrienden ook. Soms kijken we heel aandachtig naar de wedstrijd, maar soms staat het op als behang, kletsen we bij met de mensen die op bezoek zijn en spelen we met de kinderen.
Caroline: Ons huis is een soort speeltuin zoals je ziet.
Coco, die op Carolines arm zit: Speeltuin!
Caroline: Nee, ons huis is de speeltuin, liefje.
Joshua: We vinden het belangrijk dat onze kids lekker kunnen ravotten en in bomen kunnen klimmen, maar omdat wij in het centrum wonen en geen klimbos op loopafstand hebben, hebben we dat hier maar gecreëerd.
Caroline: Nu lijkt het net alsof we in een betondorp wonen!
Joshua: Nee, maar je hebt niet het privilege van een bos in de buurt, wat wij allebei wel hebben gehad. Bij mij thuis keken we eigenlijk nooit naar de televisie. Ik ben heel erg opgevoed met het idee: naar een scherm kijken is slecht. Als ik thuiskom en de televisie staat aan, dan moet ik mijn best doen om niet meteen een zeurende vader te worden. Waarschijnlijk heeft Ca de hele middag van alles met de kindjes gedaan en mogen ze aan het einde van de dag best even naar een scherm kijken, maar daar moet ik wel aan werken, dat ik niet zo’n bitchende papa word.
Caroline: We proberen ze gewoon zo min mogelijk achter een scherm te zetten. We willen niet dat ze op de iPad naar YouTube-video’s kijken.
Joshua: Zo’n algoritme speelt moeiteloos in op de prikkelbehoefte van een kind. Dat constante aanbod van kant-en-klare prikkels is al toxisch voor een volwassene, laat staan voor een kind met een brein dat in ontwikkeling is.
Caroline: We prikkelen ze liever op een andere manier. Door dingen te doen. Ik merk zelf ook dat ik veel minder televisie kijk dan vroeger. Heel af en toe kijk ik wel eens een voetbalwedstrijd, omdat ik daar zo relaxed van word. Er is hier altijd wel iets te doen, je moet een kind voeden of naar bed brengen, dat gaat de hele dag door, dus ik heb niet de full focus om een serie te kijken.
Joshua: Coco, niet met dat ding in mijn gezicht slaan, dat is vies.
Caroline: En ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik, omdat Josh altijd met een best wel kritische blik naar de televisie kijkt, ook een klein beetje verpest ben. Als ik nu een chick flick kijk, zit ik me aan dezelfde dingen te ergeren als hij.
Joshua: Ik kan er gewoon niet tegen. Ik voel me soms echt beledigd in mijn intelligentie.
Caroline: Je bent televisieprogramma’s en films altijd live aan het recenseren. Vaak loop je na een paar minuten ook weg.
Joshua: Dat is heel irritant, ik weet het, maar het is vaak ook niet goed wat er wordt getoond. Ik ben een groot fan van The White Lotus, maar de laatste twee afleveringen zijn gewoon opvulafleveringen. Mike White weet niet meer wat hij doet: de screenplay is een soort van down the drain. Sam Rockwell mag langskomen, die altijd cool is, maar, if you don’t make him look cool, dan doe je echt iets verkeerd.
Sam: Mag ik Pieter Konijn kijken?
Caroline: Ja, dat is goed. Bij talkshows heb je het ook, Josh. Dan zit je je ook op te winden. Daarom kijken we eigenlijk helemaal geen lineaire televisie meer. Als we iets kijken, dan is het voetbal of film, zoals op vrijdagavond, als we filmavond hebben. Het liefst kijken we dan met de kinderen iets van Disney.
Joshua: Inside Out was geweldig. Disney-films zijn een van de weinige dingen op een scherm waar ik me niet aan erger. Die zijn bijna altijd goed.
Nick Muller 