Leven in liedjes

Welke liedjes vormen de soundtrack van je leven? In deze onregelmatig terugkerende rubriek vragen we radiomakers naar hun lievelingsliedjes. Ditmaal: Chazia Mourali (61).

Verschenen in de VARAgids, 10 juni 2025.

Eerste single: Sailor van Sailor

“Toen ik dit vijftig jaar geleden voor het eerst hoorde, had ik geen idee waar het over ging. Na jullie verzoek heb ik gisteren de tekst voor het eerst gelezen. De zanger raadt een zeeman aan om enorm los te gaan in de rosse buurt. Nou, dat had ik helemaal niet in de gaten destijds. Hij zingt ook: ‘Sailor, is it true what they say that you don’t look so tough when the girls are away?’ Oftewel: als je op zee bent, dan heb je een ander type liefde. Dat had ik er ook nóóit uitgehaald. Voor mij was dit vooral een vrolijk liedje, geen tekst met een dubbele laag.”

Middelbare school: Somebody to Love van Queen

“Ik was op de middelbare school helemaal gek van David Bowie en Freddie Mercury. Bowie is een van de grootste kunstenaars van de twintigste eeuw. Mercury was minder cerebraal, maar zijn stem treft me recht in het hart. Daarom kies ik een nummer van Mercury. Ik was een paar jaar geleden bij Sotheby’s in Londen waar zijn interieur werd geveild. Ik vind het een schande dat zijn huis in Kensington geen museum is geworden. Brian May had het op moeten kopen. De rij voor het veilinghuis was drie straten lang, maar het was de moeite waard. Je snapt, na het zien van al die spullen die een weerslag van zijn van zijn bijzondere geest, waarom die muziek zo eclectisch is.”

Eerste liefde: Concierto de Aranjuez van Miles Davis

“Ik had een eerste liefde die gek was van jazz: John Coltrane, Stan Getz, en natuurlijk Miles Davis. Als ik zijn Concierto de Aranjuez hoorde, moest ik bijna huilen, zo mooi vond ik dat nummer – zoals trouwens alles op het album Sketches of Spain. In de loop der jaren heb ik dit nummer vaker gehoord, bijvoorbeeld bij een klassiek concert waar twee jonge jongens dit op gitaar speelden, maar deze versie blijft de mooiste. Zo weemoedig.”

Ouders: Les Amoureux des Bancs Publics van Georges Brassens

“Een van de helden van mijn ouders was Georges Brassens, dus ik kies voor Les Amoureux des Bancs Publics. Brassens was onconformistisch en nam de bourgeoisie op de hak. Hij verhief het gewone en vermorzelde het hypocriete met een vette knipoog. Hij zong over het boerenmeisje met vieze klompjes maar met de voetjes van een koningin. Dit liedje is zo mooi omdat het romantisch beschrijft hoe twee geliefden op een bankje dromen van een mooie toekomst. Later hebben ze die toekomst – wolken en regen hebben zich, zoals bij iedereen die ouder wordt, boven hen samengepakt – en denken ze terug aan dat moment op het bankje, toen ze eigenlijk op hun gelukkigst waren.”

Uitvaart: Farewell, ye limpid springs and floods van G.F. Handel

“Een paar weken geleden werd ik geïnterviewd in het Torpedo Theater in Amsterdam, net na het overlijden van opera- en theaterregisseur Pierre Audi, die ik zeer bewonderde en ook goed kende. Ik zocht naar een lied dat mijn emotie kon uitdrukken. Dit komt uit de opera Jephta. Het gaat over een meisje dat geofferd moet worden door haar vader vanwege een militaire overwinning. Ze wordt niet boos, maar legt zich erbij neer. Dan zingt ze vaarwel aan de beekjes en rivieren, en dat ze naar een plek gaat die mooier is dan het tranendal van de aarde… Het is zó schitterend. Laat ze maar lekker janken met z’n allen als ze dit horen en ik er niet meer ben.”

Radio: Naturträne van Nina Hagen

“Ik mocht ooit in het programma Een goedemorgen met… op NPO Radio 4 mijn favoriete klassieke muziek laten horen. Ik opende met Naturträne van Nina Hagen. Het is een soort aria, maar ook komisch… ‘Ach, da geht die Sonne unter / Rot, mit Gold, so muss das sein.’ Zo moest dat zijn, ja. Ze maakt een lied dat een karikatuur is omdat ze het zo ironisch brengt, maar het is ook gewoon een prachtig nummer. Een Friedrich-schilderij op muziek. Hagen is de godin van de punk, en juist daarom vond ik het leuk om haar op de klassieke zender te laten horen. Ik hou van musici die niet in een hokje passen. Hagen is punk én klassiek. Ze schrijft totaal maffe teksten met veel zeggingskracht, op muziek die helemaal van toen is, die ook door een oude componist geschreven had kunnen zijn. Ze is niet alleen uitvoerder, zoals een operazangeres, maar ook maker. Daarom vind ik haar waanzinnig.”