Na een ingrijpende operatie dacht zangeres Aysha de Groot (beter bekend onder haar artiestennaam Meis): vanaf nu ben ik lelijk. Nu, bijna acht jaar verder, durft ze pontificaal naakt voor een lens te gaan staan met een litteken op haar buik. ‘Ik voel me weer vrouwelijk, heerlijk!’
Verschenen in het juninummer van Playboy, 2025.
Hoe ging de shoot?
“Het was heel bijzonder. Ik was best wel nerveus, maar de kriebels in mijn buik verdwenen toen ik de studio binnenkwam en meteen op mijn gemak werd gesteld. Ik dacht vooraf dat ik tijdens de shoot meer in mijn hoofd zou zitten, dat ik de dingen meer zou gaan overdenken, want ik bij normale fotoshoots vrij snel heb. Dat zie ik dan terug op de foto’s omdat ik mijn kaken best wel aanspan als ik gespannen ben. Dat heb ik nu helemaal niet gehad: alles wat we deden werd vooraf besproken en alles is met consent gedaan. Er is één moment waarop ik naar mezelf moest kijken in de spiegel. Dat was best confronterend: je bent je heel bewust van je lichaam. De make-upster grapte toen: dit is de ultieme spoedcursus zelfliefde. Dat was het ook. Ik kon naar mezelf kijken en denken: ik ben gewoon mooi. Dat was voor mij een heel bijzonder moment.”
Dat is ook weleens anders geweest, beschrijf je in het nummer Lelijk van je debuutalbum Zwart/Wit. ‘Ik zag mijn buik, een gigantisch litteken, en ik dacht, ik ben lelijk, het is klaar.’ Leg eens uit?
“Ik heb bijna acht jaar geleden mijn maag laten weghalen omdat ik belast ben met een erfelijke vorm van maagkanker: mijn moeder is daar op jonge leeftijd aan overleden. Ik was niet echt ziek, maar in onderzoeken waren wel cellen gevonden die er niet goed uitzagen, dus heb ik mijn maag preventief laten verwijderen. Zwart/Wit gaat over de periode voor, tijdens en na die ‘tweede ontmaagding’, zoals ik het zelf noem. Lelijk gaat over de eerste keer dat ik na mijn operatie ging shoppen. Ik was zoveel afgevallen dat ik nieuwe kleren moest kopen. Soms heb ik het idee dat ik al mijn gewicht op mijn borsten ben verloren, want ik had super goede tieten, maar daar was na de operatie bijna niets meer van over, haha. Ik stond in het kleedhokje in m’n ondergoed voor de spiegel en dacht: vanaf nu ben ik dus lelijk. Mijn tieten waren weg, mijn kont was weg, mijn sleutelbenen staken uit en ik had een groot litteken op mijn buik. Ik moest heel hard huilen. Nu zijn we een hele tijd verder en denk ik: oké, ik durf gewoon pontificaal naakt voor een lens te staan met dit litteken op mijn buik. Daarom stond een shoot in de Playboy ook op mijn bucketlist: het is een overwinning op mezelf. Ik voel me door het sporten weer sterk, ik heb weer controle over mijn lichaam, ik voel me weer vrouwelijk. Dit is mijn lichaam en daar mag ik trots op zijn. Maar dat heeft wel zeven jaar geduurd.”
Is dat ook een van de redenen geweest om deze shoot te doen, om te laten zien: je bent niet alleen mooi als je voldoet aan een bepaald schoonheidsideaal?
“Absoluut! Ik ben een kind van de jaren negentig. Ik weet nog dat ik als tiener naar een tv-show keek waarin P. Diddy op zoek ging naar een nieuwe girl group. Meisjes van 45 kilo werden door hem afgewezen omdat ze naar zijn smaak een te dikke buik hadden. Een van die meiden at brood. ‘Waarom de fuck eet jij brood? Je mag geen brood eten als je een popster wilt worden,’ zei een man van honderdvijftig kilo tegen haar. Dat is het voorbeeld dat onze generatie heeft gekregen. Het zette een toon: je lichaam moet perfect zijn, anders tel je niet mee.”
P. Diddy, daar noem je iemand. Meer dan honderd vrouwen beschuldigen hem van seksueel misbruik. Je zit zelf ook in de muziekwereld. Herken je dergelijke verhalen?
“De laatste jaren is er gelukkig veel aandacht voor #MeToo, hoe we met vrouwen om moeten gaan, maar ook daar is nog een lange weg te gaan. Een jaar of twee geleden speelde ik op Down The Rabbit Hole. Een man die ik kende, een kennis uit de muziekindustrie, kwam na afloop naar me toe en zei: ‘Wat zag jij er lekker uit.’ Vervolgens werd ik door die man tegen een hek geduwd, duwde hij zijn tong bij me naar binnen en greep me in m’n kruis. Helaas is dit niet een eenmalige gebeurtenis, ik heb dit soort dingen vaker meegemaakt. Als ik zo’n verhaal aan iemand vertelde, zei die persoon vaak: ach, dat is de cultuur, daar moet je mee leren omgaan. Daar legde ik me dan bij neer, maar nu denk ik: nee, dit hoort niet bij de cultuur, dit is gewoon grensoverschrijdend gedrag. Dat is ook een van de redenen om deze shoot te doen: ik wil laten zien dat mijn lijf van mij is en dat ik ermee mag doen wat ik wil. Het is niet zo dat je zomaar van iedereen bent als je op een podium staat.”
In het ziekenhuis moet dat ook vervelend zijn geweest: iedereen is constant bezig met je lijf.
“Ja, dat klopt. Ik hoor vrijwel mijn hele leven wat er moet gebeuren met mijn lijf. Ik moet geopereerd worden, dit is aan de hand, als ik een kind wil dan moet dat via een andere manier dan de normale manier, anders geef ik mijn gen misschien door. Moet, moet, moet. Op het moment dat je in een ziekenhuisbed ligt en er een zoveelste arts langskomt om even op je buik te kloppen, denk je: hoe je me nu aanraakt vind ik best wel invasive. Iedereen zit de hele tijd aan je, en niet op het moment dat je je nou heel krachtig en sexy voelt.”
Je werkte zeven jaar aan je debuutalbum Zwart/Wit, waarmee je dit najaar ook de theaters in gaat. Een van de thema’s die je behandeld is je relatie met seks en je eigen lichaam. Hoe heeft de operatie je in dat opzicht veranderd?
“Ik worstel m’n hele leven al met een laag zelfbeeld, het idee: ik ben niet interessant genoeg. Ik ben daarin niet alleen: ik denk dat het zeker voor vrouwen, maar ook voor mannen van mijn generatie, bijna een gegeven is dat we ons niet goed genoeg voelen, omdat we zijn opgegroeid met het ideaalbeeld. Alles moet perfect zijn. Sociale media versterken dat idee. Daardoor blijf je focussen op de dingen die niet perfect zijn, die je misschien wel lelijk vindt van jezelf. En ik kan me nog herinneren dat ik de eerste keer na mijn operatie weer met een man het bed wilde delen, dat ik mijn shirt niet uit durfde te doen. Ik dacht: ja, maar dan gaat hij dat lelijke litteken zien. Mijn huidige vriend leerde me anders naar mezelf te kijken. Hij vindt me prachtig en aait zelfs over mijn buikje als ik me niet lekker voel. Daar heb ik wel heel lang aan moeten wennen.”
Kun je iets vertellen over je tattoos?
“Dat zijn bloemen. Ik heb voor mezelf geprobeerd om uit elk litteken een overwinning te halen. Ik heb een litteken op mijn arm omdat ik vroeger met turnen eens ben gevallen. Daar komt een bloesem uit. Uit mijn buiklitteken heb ik een bloemetje laten komen, met het idee: er komt altijd weer de lente. Ik ben een brokkenpiloot, dus langzaam verander ik in een bloeiende boom, haha.”
Paaldansen speelde een belangrijke rol in je herstel. Hoe heeft dat je geholpen?
“Paaldansen is mijn redding geweest. Als ik dans ben ik nergens mee bezig. Dan ben ik gewoon in trance, ik volg mijn lijf, ik stuur mijn lijf niet, ik volg wat het doet en wat het wil.
Mijn lichaam is dan echt de baas. Daardoor heb ik het vertrouwen in mijn lichaam ook weer teruggekregen. Tijdens mijn theatertour zal ik ook paaldansen, maar ik heb het expres niet in deze shoot willen doen, omdat paaldansen voor mij niets seksueels is. Ik wil het dus ook niet seksualiseren. Paaldansen heeft voor mij te maken met het vieren van je vrouwelijkheid, het vertrouwen op je lichaam en het overwinnen van pijn. Want ja, het is best een zware sport, een pijnlijke sport ook, haha. Ik zit meestal onder de blauwe plekken.”
Wat hoop je dat deze shoot je brengt?
“Ik hoop dat ik door de ogen van deze waanzinnige fotograaf een mooie vrouw kan zien en pas later realiseer: wacht eens even, die vrouw ben ik! Ik hoop ook dat dat zich vertaalt naar de spiegel. Dat je naar jezelf kunt kijken en denkt: ik mag er zijn, ik ben hartstikke goed bezig, wat wil een mens nog meer? Meer zelfliefde. Dat hoop ik dat deze shoot me brengt.”
Weet je opa (Boudewijn de Groot, red.) dat je in de Playboy staat?
“Ik heb hem van tevoren even gebeld en hij zei: als je dat wilt doen, dan moet je dat lekker doen. Hij vond het heel lief dat ik even bij hem incheckte, maar hij heeft er verder natuurlijk niet zoveel mee te maken.”
Nick Muller 