Welke liedjes vormen de soundtrack van je leven? In deze onregelmatig terugkerende rubriek vragen we radiomakers naar hun lievelingsliedjes. Ditmaal: Simone Walraven (59).
Eerste single
“Ik was een jaar of zes toen ik van mijn vader een klein pick-upje kreeg met zo’n vijftien singletjes. Daar zat van alles tussen: The Show van Dizzy Man’s Band en Ik heb een vraag van Wilma Landkroon, maar de belangrijkste was Michelle van The Beatles. Dat nummer had mijn moeder tijdens haar zwangerschap al constant op de radio gehoord, dus ik moet het in de baarmoeder ook al gehoord hebben. Toen ik dat singletje in mijn kamertje opzette, gebeurde er iets: ik was meteen thuis. Michelle zit in mijn DNA. Nog steeds, bijna zestig jaar later, voelt het heel troostend.”
Middelbare school
“Op de middelbare school kwam So Lonely van The Police keihard binnen. Ik zat in een overgangsperiode: nieuwe school, nieuwe mensen, een compleet andere wereld. Mijn broer speelde in punkband The Nitwitz, dus thuis hadden we altijd punkers over de vloer. The Police was geen pure punk, maar een mix van new wave, jazz en pop. Hun album Outlandos d’Amour draaide ik grijs. In 1979 zag ik ze in Paradiso. Ik was twaalf en was helemaal in de ban van ze. Jaren later interviewde ik Sting voor Countdown en pas geleden interviewde ik hem weer in Carré. Er loopt kortom een Sting-draadje door mijn leven. Maar dat gevoel van overgang – van kind naar punker – zit helemaal in So Lonely.”
Eerste liefde
“Mijn eerste liefde klinkt voor mij als I’ll Write a Song for You van Earth, Wind & Fire. Het was mijn dweilnummer. De opbouw lijkt op verliefd worden: de toenadering, de spanning en dan de extase als het wederzijds blijkt. Ik was veertien, dus het bleef bij een zoen op de wang, maar dat gevoel van je eerste echte crush hoor ik nog altijd terug. En nog steeds: als je de liefde mist, zet je dit nummer op en het is er weer.”
Ouders
“Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. Ik bleef daarna bij mijn moeder wonen. Zij introduceerde me in alles: Russische volksmuziek, Cat Stevens, Pink Floyd, Led Zeppelin, The Moody Blues. Van dat laatste herinner ik me het album On the Threshold of a Dream uit 1969. Ik was drie, zat onder de tafel en luisterde. Vooral Lovely to See You maakte me blij. Muziek kan, net als geuren, vroege herinneringen vastzetten. Bij mijn vader was het later Year of the Cat van Al Stewart dat indruk maakte. Ik was tien en logeerde een paar dagen bij hem. Toen hij dit nummer opzette, dacht ik: aha, dit is dus zijn muziek. Year of the Cat werd mijn ‘papaliedje’.”
Uitvaart
“Op mijn uitvaart mag Heart of Hearts van Clark Datchler klinken. Clark is mijn ex-man en ik zing zelf mee op dit nummer, wat het natuurlijk extra persoonlijk maakt. Het komt van zijn eerste soloalbum uit 1990 en heeft enorme positieve kracht. Het roept op om te leven vanuit je hart: ‘Why do you hide in the shadow? Are you afraid of the sun? You’ve got a lifetime before you and many wars to be won. Look to the future, don’t dwell in the past. Although you’ll never forget me…’ Dat raakt me nog altijd. Het zegt: kijk vooruit, niet achterom. Ook als iemand sterft, is er een toekomst, een continuïteit. Ik wil dat mensen mijn afscheid verlaten met het gevoel dat er iets te vieren valt: mijn leven, het leven zelf. En met de troost dat we elkaar ooit weer zullen zien.”
Radio
“Mijn radiodebuut was in 1982 bij Radio Decibel. Zondagochtend om zes uur, bewust gekozen omdat er dan bijna niemand luisterde. Als het misging, maakte het niet uit. Ik had gelukkig een producer naast me, want alles ging nog met draaitafels, jinglemachines en een enorme antenne op het dak van de Da Costakade. Welke single ik precies als eerste draaide, weet ik niet meer, dat eerste uur was een blur. Wat ik wél nog weet: ik gebruikte mijn eerste 12-inch, Just an Illusion van Imagination. Dat moment vergeet je nooit. De magie van het radiomaken, van die naald op die plaat en de muziek die je dan de ether in slingert, voel ik nog steeds als ik in ons computersysteem een nummer start.”
Nick Muller 