Voor het schoolproject Oer bezochten fotograaf Rob Wissink en ik een repetitie van Herman van Veen in Carré. Rob maakte foto’s, ik schreef een tekst. Na afloop vroeg Van Veen, die toen al meer dan vierhonderd keer in Carré had gestaan en al bijna vijftig jaar lang optrad met zijn pianist Erik van der Wurff, of ik een blog wilde schrijven voor zijn website. Natuurlijk wilde ik dat wel! Ik – tweedejaars student journalistiek – was natuurlijk vervuld van trots. Nachten heb ik over de tekst wakker gelegen. Toen het eenmaal af was, heb ik de tekst naar het aan mij doorgegeven mailadres gestuurd. Ik heb er nooit meer iets van gehoord. Rob en ik kregen wel een eervolle vermelding in het dagboek dat Herman van Veen bijhield in het NRC Handelsblad – dat dan weer wel. Hieronder het nooit gepubliceerde blog.
PS: Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo erg dat-ie niet werd geplaatst, want ik was er toch al niet zo tevreden over. Toevallig kom ik ‘m net weer tegen in een doos oude spullen.
Nieuwe herinneringen
zestig jaar geleden zingt een jongen op een biljart
hier is onze fiere pinksterblom
en ik zou hem zo graag eens wezen
met zijn mooie kransen op het hoofd
en met zijn rinkelende bellen
waar eens een bloemenkrans hing
hangt nu een krans van wit engelenhaar
zingen doet de jongen nog steeds
soms met een rinkelende bellenhoed op het hoofd
jonge violisten begeleiden hem
op het toneel van carré
nieuwe herinneringen vliegen als
papieren vliegtuigjes van hoop richting later
oude herinneringen varen als
papieren bootjes van verlangen richting jeugd
tijdens de repetitie kijkt de jongen naar
de koninklijke loge van het theater
denkt aan zijn trotse ouders
die daar veel te lang geleden voor het laatst zaten –
arm in arm
een jonge violiste
kijkt vol bewondering naar
de sentimentele oude zoon
die voor haar staat
ze kijken elkaar aan
de zoon slikt zijn heimwee weg en zegt
“laten we het laatste lied nog een keer oefenen”
“herman is het kind in mij
ik is de meneer die vanavond speelt”
verklaart hij na afloop van de repetitie
“ik zie geen ik; ik zie alleen herman”
zegt de violiste
hun blik dwaalt af naar de koninklijke loge
de jongen zwijgt en kijkt naar zijn verleden
de jonge violiste zwijgt en kijkt naar haar toekomst
denkt aan haar trotse ouders
die daar vanavond zullen zitten –
arm in arm
nieuwe en oude herinneringen komen samen
de fiere pinksterblom en het meisje
ze begrijpen elkaar
Nick Muller, 19 jaar
Nick Muller 