Bart Van Loo (1973) is een Vlaamse schrijver en conferencier, bekend als connaisseur van Franse chansons en literatuur in De Wereld Draait Door. Wat consumeert hij verder op cultureel gebied?
/Boeken
“Ik lees altijd en overal. Zelfs op het toilet. Dichtbundels zijn perfect om bij een doorsnee toiletbezoek door te bladeren. Zit ik wat langer, dan pak ik de brieven van Gustave Flaubert erbij. Meerdere bundelingen van zijn brieven zijn in het Nederlands verschenen, maar de mooiste blijft Haat is een deugd. Flaubert kennen we vooral als de schrijver van het meesterwerk Madame Bovary. En dat is ook niet zo gek, want een veelschrijver was het niet. Het oeuvre van Flaubert bestaat uit zes romans. Zes! Flaubert was een perfectionist. Aan elke roman werkte hij vijf of zes jaar. Elke zin werd honderdduizend keer door de perfectioneringsmolen gedraaid. En dat is meteen wat je hem eventueel zou kunnen verwijten: het is té perfect, dat proza. Daarom hou ik ook zo van die honderden brieven die hij heeft geschreven: die zijn niet gepolijst, de zinnen bruisen, zitten vol leven en maken onverwachte bochten.”
/Muziek
“Mijn liefde voor het Franse chanson is begonnen toen mijn leraar Frans op een blauwe maandagochtend een witte cassette uit een rode boekentas tevoorschijn toverde, en in het klaslokaal Je l’aime à mourir van Francis Cabrel liet klinken. Ik was direct verkocht. Onlangs heb ik het nieuwste album van Cabrel aangeschaft: In Extremis. Niet zijn beste plaat zeg ik eerlijk, maar het nummer Azincourt maakt veel goed. Dat gaat over de Slag bij Azincourt in 1415, een mythische veldslag waarbij de Fransen werden ingeblikt door de Engelsen – je zou het het Waterloo van de vijftiende eeuw kunnen noemen. De beste man heeft daar een prachtig poëtisch lied over geschreven, zeer pakkend ook – al gaat het over een nauwelijks voor te stellen veldslag van zeshonderd jaar geleden. Binnenkort treedt hij op in de mythische Olympia in Parijs, en daar ga ik met veel plezier heen. Naar Charles Aznavour, die eind november onder meer in de Heineken Music Hall staat, ga ik dit jaar niet. Ik heb hem nu twee keer live zien optreden en twee keer was het ontzettend goed, en ik wil de herinnering graag ook zo houden. Ik heb zelden dat ik moet huilen bij een concert, maar bij hem is het twee keer gebeurd. De eerste keer bij Non, je n’ai rien oublié, zijn allermooiste nummer. De tweede keer was toen hij met zijn breekbare stem Sa jeunesse zong – het liedje dat ik altijd voor mijn dochter zing.”
Nick Muller 