expo – Pagina 2 – Nick Muller

Expo: het laatste avondmaal door de lens van een foodstylist

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Willemien van den Broek uit Bennekom.

Willemien van den Broek (Otterlo, 1967) studeerde in 2014 af aan Academie Artemis in Amsterdam, afstudeerrichting: Foodstyling.

Over mijn werk
“We leven in een snelle samenleving, die is ingesteld op gemak en vluchtigheid. En dat zie je ook terug in ons consumptiegebruik. Hierdoor raken we steeds verder verdwaald in het grote aanbod van voedsel en tegenstrijdige informatie over dat voedsel. De macht en invloed van de grote voedselketens, maar ook de blindheid bij de consumenten maken mij ongerust. Als we daar iets tegen willen doen is het belangrijk dat eten weer wordt gewaardeerd.”

“In de fotoserie ‘Het Laatste Avondmaal’ geef ik de positieve en de negatieve aspecten van eten weer, evenals de radicalisering van de voedselketen. Met als uitgangspunt de bekende uitspraak van de bekende Franse gastronoom Jean Brillat-Savarin (1755-1826): ‘Zeg me wat je eet en ik zeg je wie je bent’ heb ik niet alleen het karakter van Judas de verrader, maar ook de persoonlijkheden van de andere apostelen in beeld vormgegeven.”

“Door gestileerde situaties te creëren en vervreemdingen aan te brengen (door onder andere slachtafval in de foto’s te verwerken – ‘voedsel’ waar we bang voor zijn, dat we liever niet willen zien) laat ik een tegenstelling zien als lust en pijn. Aan de ene kant staat het haaks op elkaar, aan de andere kant hóren ze ook bij elkaar. Door mensen naar deze beelden te laten kijken, probeer ik ze te prikkelen en iets los te maken, zo hoop ik een bewustwording op gang te kunnen brengen.”

Meer werk van Willemien van den Broek vindt u hier.

Het Laatste Avondmaal
Concept en styling: Willemien van den Broek
Fotografie: Annette Hendriks

Expo: Utopia volgens Lilian Kreutzberger

Het is ’s lands meest prestigieuze aanmoedigingsprijs voor jong schildertalent: de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst, in 1871 in het leven geroepen door koning Willem III. Op vrijdag 9 oktober maakt zijn achterachterkleinzoon Koning Willem Alexander in het Koninklijk Paleis in Amsterdam bekend welke vier kunstenaars de prijs dit jaar krijgen toegekend. HP/De Tijd stelt de komende dagen zeven genomineerden aan u voor. Vandaag: Lilian Kreutzberger uit New York.

Lilian Kreutzberger (Middelburg, 1984) studeerde beeldende kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag (2003 – 2007) en behaalde haar master aan de Parsons School of Design in New York (2011 – 2013). Sinds 2010 woont en werkt ze in New York.

Over haar werk
“Mijn werk wordt gevormd door momenten waarin de realiteit net wel of net niet overeenkomt met dat wat men er van had verwacht. Met een melancholische ondertoon onderzoek ik het dilemma van de onmogelijkheid van de voorgestelde utopie die model staat of model heeft gestaan voor het huidige en toekomstige stedelijke landschap. In mijn werk kijk ik naar constructen die voortkomen uit een verlangen een structuur, systeem en/of orde te geven aan complexe processen en de limieten om deze complexiteit daadwerkelijk te vatten.”

“Terugkerend thema’s in mijn werk zijn de publieke ruimte, ruimtelijke ordening, planologie en architectuur. Impliciet houd ik mij bezig met ideeën over hoe de ideale samenleving zou moeten zijn, hoe men zich beweegt door de publieke en private ruimte en hoe dit wordt ervaren. Ondanks de afwezigheid van de mens in mijn werk staat de subjectieve beleving van de ruimte en ontwikkelingen in de stedelijke omgeving centraal.”

“De eerste en tweede foto hieronder tonen twee werken die positief en negatief van elkaar zijn. De houtdelen uit het lichtere werk vormen de grid-structuur van het donkere werk. De vlekken en donkere gebieden zijn het resultaat van een mislukte mengeling van acrylverf met gekleurd gips. Het snelle drogen van het gips vereist een snelle handeling, zowel bij het mengen van verf met gips als het vullen van de open ruimte. De donkere stippen ontstaan als gevolg hiervan; de onopgeloste klodders verf in het gips drogen op tot een kraterachtig reliëf in de oppervlakte van het werk.”

“Foto’s 1 tot en met 9 zijn het resultaat van een procesmatig onderzoek naar hoe vorm te geven aan abstractie, materiaal en compositie – altijd in relatie tot de schilderkunst als medium an sich. De werken bevinden zich op het snijvlak tussen schilderen en sculpturaal werk, waarbij ik naar beide probeer te kijken, en zijn een onderzoek naar hoe betekenisvol te denken en om te gaan met abstractie. De werken zijn de resultaten van een strijd met tijd en het wel en niet hebben van controle over het materiaal.
De werken komen voort uit het project Engineering Hope (2013 – 2014) waarvoor ik onderdelen voor een fictief model voor sociale woningbouw heb ontworpen. Door deze onderdelen digitaal te copypasten en samen te voegen ontstaan nieuwe composities. Dit vindt dikwijls pas plaats tijdens het fysieke maakproces van het werk, tijdens het besluiten welke onderdelen blijven en welke de negatieve ruimten worden die later worden gevuld met gips.
Materiaal, kleur en compositie geven aanwijzing aan hoe het werk wordt gelezen en voegen soms toe aan een dubbelzinnigheid daarvan. Soms lezen de werken als miniatuur bovenaanzicht van een stad, dan weer als een kaart of computerchip.”

Meer werk van Lilian Kreutzberger vindt u hier.

Het werk van Lilian Kreutzberger is van 10 oktober tot en met 15 november 2015 te zien in het Koninklijk Paleis op de Dam in Amsterdam.

Feesten, drank en drugs: escapisme als medicijn tegen de dagelijkse sleur

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Alysha Polak uit Nijmegen.

Alysha Polak (Veghel, 1990) studeerde dit jaar af aan AKV Sint Joost in Breda. Afstudeerrichting: fotografie.

Over haar werk
“Het willen ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen is iets van alle tijden. Het liefst wil iedereen in zijn vrije tijd iets leuks gaan doen, zonder te denken aan de besognes van alledag. Maar de manier waarop we dat doen, en dan bedoel ik jongeren in het specifiek, hangt samen met de tijdsgeest. Anno 2015 wordt er van jongeren steeds meer identiteit verwacht. De zoektocht naar je eigen identiteit, de verwachtingen die mensen van je hebben waarmaken en jezelf – bijvoorbeeld via Facebook en Instagram – zo voordelig mogelijk presenteren naar de buitenwereld levert veel stress op. Geen wonder ook dat vrije tijd steeds belangrijker wordt.”

“In mijn fotoserie Wie bouwt er nooit eens luchtkastelen laat ik zien hoe mijn vrienden hun vrije tijd invullen en hoe het escapisme hun levensvisie is geworden en het antwoord is op de problemen van de moderne tijd. In de serie laat ik zien hoe jongvolwassenen (20 – 26 jaar) bezig zijn met de toekomst, maar tegelijkertijd hoe ze dit in hun vrije tijd los kunnen laten. Werk en studie staan in het dagelijks leven centraal, maar daarna is het tijd voor een grote dosis onbezonnenheid: feesten, gezelligheid en af en toe drugs. Ik heb deze vrijetijdsbestedingen vastgelegd als documentair fotograaf, waarbij het beeld van escapisme door middel van wegwerpcamera’s is vastgelegd, door het hier-en-nu-gevoel van deze momenten te onderstrepen.”

Meer werk van Alysha Polak vindt u hier.

Fotoserie: herinneringen die geen herinneringen blijken te zijn

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Emilia Aivazian uit Spijkenisse.

Emilia Aivazian (Batumi, Georgië, 1991) studeerde in 2014 af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, afstudeerrichting: Fotografie.

Over haar werk
“Ik ben opgegroeid in Georgië en Nederland, in een milieu waarin de Armeense, Georgische en Russische cultuur zich met elkaar vermengen. De plaatsen waar ik heb geleefd en de mensen met wie ik heb gewoond vormen de kern van mijn werk. Met name mijn vroegste herinneringen hebben een grote invloed op mijn werk.”

“In de fotoserie I thought I had memories, but they turned out to be photographs nemen de kleine, toentertijd onbelangrijke herinneringen een belangrijke plaats in. De herinneringen die ik aan mijn jeugd had begonnen namelijk te vervangen. Ik kreeg de neiging deze herinneringen vast te leggen, zodat ik mijn herinneringen tastbaar kon maken.”

“Ik moet natuurlijk vertrouwen op mijn herinnering, als ik een beeld vanuit mijn herinnering opnieuw reconstrueer. Uiteindelijk kan de foto een heel ander beeld worden dan ik eigenlijk in gedachten had, maar het belangrijkste vind ik dat er dezelfde emotionele lading en herinnering aan verbonden is – en dat is met alle foto’s gelukt. De serie roept natuurlijk ook de vraag op: hoe waarheidsgetrouw zijn mijn herinneringen eigenlijk? Herinner ik mij de gebeurtenis, of herinner ik mij een beeld van de gebeurtenis dat ik al eens eerder heb gezien?”

Meer werk van Emilia Aivazian vindt u hier.

Portretserie: het zware leven van een zwerfhond

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: de 27-jarige Joke Schut uit Rotterdam.

Joke Schut (Nijkerk, 1988) studeerde in 2013 af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, afstudeerrichting: digitale fotografie.

Over haar werk
“Tijdens mijn studie op de Willem de Kooning Academie heb ik een voorliefde ontwikkeld voor documentaireportretten. Deze voorliefde is nog steeds in mijn werk terug te vinden. Mijn werk gaat veelal over het alledaagse. Momenten die te maken hebben met mijn eigen leven, of er juist compleet niets mee te maken hebben. Vanuit mijn nieuwsgierigheid duik ik onbevangen in deze ‘werelden’ waar ik ter plaatse observeer en het verhaal creëer.
“In de fotoserie Shelterdogs laat ik het leven van vele zwerfhonden in de bergen van Istanbul zien. Sommige zijn perfect op hun gemak in deze habitat, anderen zijn op sterven na dood. In de zomer hebben ze een gebrek aan vocht en overlast van ongedierte (teken met name), in de winter hebben ze last van een gebrek aan voedsel en warmte. In deze serie laat ik het leven zien van deze honden tijdens de wintermaanden in de bergen, en in de asielen waar deze zwerfhonden worden opgevangen om later – hopelijk – ondergebracht te kunnen worden bij gastgezinnen elders in Europa.”

Meer werk van Joke Schut vindt u hier.

Eindexpo 2015: Anne Paternotte

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Anne Paternotte (Naarden, 1990) studeert met haar fotoproject Perception of the Weary Eye af als fotograaf aan AKV Sint Joost in Breda.

Over haar afstudeerproject
“Slaaptekort heeft een flinke invloed op je geest, je perceptie en je staat van bewustzijn. Die verschillende invloeden probeer ik te verbeelden aan de hand van een door mij gecreëerde beeldtaal. Mijn afstudeerproject Perception of the Weary Eye (‘Perceptie van het vermoeide oog’) is een vervolg op de serie Streets of Insomnia, waarin ik eigen slapeloosheid verbeeldde en mijn nachtelijke wandelingen fotografeerde. De serie Perception of the Weary Eye doet je wanen in een droomwereld waarin rust en poëzie te vinden zijn, maar ook de onvermijdelijke verwarring, vermoeidheid en benauwenis. De serie is geïnspireerd op verhalen van de voor dit project geportretteerde mensen met slapeloosheid. Net als bij de serie Streets of Insomnia probeer ik de perceptie van het vermoeide oog in een poëtische vorm te gieten. Door het vervelende om te zetten naar iets moois, heb ik een manier gevonden om om te gaan met mijn slaapstoornis en kan ik mensen een inzicht geven in de wereld van iemand die aan zo’n stoornis lijdt.”

Meer werk van Anne Paternotte vindt u hier.

Perception of the Weary Eye
Anne Paternotte
AKV St. Joost, Breda
2015

Eindexpo 2015: Laurie van Helden fotografeert ook ‘de achterkant’ van een foto

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Laurie van Helden (Veldhoven, 1991) studeert met de fotoserie ‘Onvermijdelijkheid’ af aan ArtEZ Arnhem.

Over haar afstudeerwerk
“Het associëren , het onbewust verbinden van de de ene gedachte met de andere, komt veel terug in mijn werk. Ik combineer vaak beelden met elkaar, en laat aan de kijker om te bedenken wat die beelden met elkaar te maken hebben. Een van mijn grote inspiratiebronnen daarbij is Wes Anderson, wat mij betreft een van de grootste filmmakers van dit moment. De sfeer die hij oproept in zijn films prober ik op te reopen met mijn foto’s.”

“De fotoserie ‘Onvermijdelijkheid’ belicht twee kanten van een situatie die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het beeld aan de ene kant heft namelijk altijd invloed op het beeld aan de andere kant. Enerzijds zijn er de heel persoonlijke foto’s die ik heb genomen met mijn telefoon, voor en achter de camera. Het zijn niet geplande momenten die in het moment toch geënsceneerd zijn. Ik werk dus met het moment en de ruimte die ik heb, maar kies bewust het kader, waardoor ik toch invloed heb op de foto. Anderszijds zijn er de foto’s met het model. Die foto’s zijn heel erg gestileerd en geënsceneerd. Hierbij heb ik juist ook de andere kant van het beeld betrokken – de kant die normaal niet in beeld komt, de lelijke kant.”

Eindexpo 2015: Eelke Bekkenutte

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Eelke Bekkenutte (Arnhem, 1993) studeert met haar fotoproject ‘Het universum van Josuah en de vastlegger van de werkelijkheid’ af als fotografe aan AKV St. Joost in Breda.

Over haar afstudeerproject
“Mijn afstudeerproject ‘Het universum van Josuah en de vastlegger van de werkelijkheid’ begon met vier zinnen die ik min of meer ‘zomaar’ opschreef:

‘Het universum van Josuah.
Hou niet vast aan 4.
Emmy wil volwassen worden.
Er is een conflict.’

Vervolgens ben ik gaan maken.”

“Al schrijvend, vervend, tekenend, bouwend, fotograferend ontstond ‘Het universum van Josuah’. Op de eindexpositie verbeeld ik mijn project in de vorm van een installatie die een soort zelf in elkaar getimmerd altaar aanneemt, met daarbij een groot boek – het eerste TEST(amen)t.”

In het universum van Josuah gaat het over een eeuwige, zinloze zoektocht en verlangen naar het onbekende. Tevens gaat het over de strijd tussen de orde en de chaos, de objectiviteit en de subjectiviteit én over de zinvolheid en de zinloosheid met daarin het zoeken naar waarheid in al zijn complexiteit.”

Meer werk van Eelke Bekkenutte vindt u hier.

Het universum van Josuah en de vastlegger van de werkelijkheid
Eelke Bekkenutte
AKV Sint Joost Breda
2015

Het meisje en de moordenaar: Laura Cnossen fotografeert Richard Klinkhamer

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Laura Cnossen uit Utrecht.

Laura Cnossen (Oosterwolde, 1993) is derdejaars student Fotografie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Op dit moment werkt ze, naast andere (school)opdrachten, aan het project over schrijver-moordenaar Richard Klinkhamer.

Over haar werk
“De eerste vraag die mensen aan mij stellen als ik zeg dat ik regelmatig bij Richard Klinkhamer op bezoek ga, is: ‘Ben je dan niet bang?’ Nee, ik ben niet bang. Ik ben ervan overtuigd dat de moord op zijn vrouw Hannie (Richard Klinkhamer vermoordde zijn vrouw Hannie in 1991, begroef haar in de tuin en schreef er het boek Woensdag gehaktdag over – NM) een incident is geweest. Er was ruzie, de emoties liepen hoog op en toen gebeurde het. Meer niet. Ik heb niets van hem te vrezen. Hij vindt het altijd een feestje als ik bij hem op bezoek ga. Laatst zei hij wel dat als ik een man was geweest hij me allang had weggestuurd. Nu heeft hij, zo zei hij het tenminste, ook nog iets leuks om naar te kijken. Dat is de reden dat hij me tolereert in zijn leven denk ik. Hij krijgt niet vaak bezoek, dus altijd als ik kom is het feest.”

“Ik ken Richard Klinkhamer via fotografe Ilvy Nijokiktjien. Ik heb meegewerkt aan haar fotoboek Slagroomtaart en slingers, waarin ze honderd verjaardagen portretteert. Ik ging uit nieuwsgierigheid mee. In eerste instantie was ik nogal overweldigd door zijn huis: overal hangen foto’s, het is als het ware een grote collage. Hij was wel ontzettend aardig tegen ons, hij was blij met ons bezoek. Dat is hij nog steeds, iedere keer dat ik hem bezoek. Sinds afgelopen zomer hebben we bijna iedere week contact. Soms ga ik bij hem langs om foto’s te maken, soms spontaan een paar uurtjes om wat met hem te praten. Richard Klinkhamer schrijft nog steeds. Het eerste wat hij doet als ik bij hem kon is zijn laatst geschreven korte verhaal aan mij voorlezen. Na eentje vraagt hij altijd: “Je hebt wel even tijd toch?”, en dan komt de volgende. Laatst zaten we in de trein naar Rotterdam – we gingen kijken naar de tentoonstelling van Ilvy’s verjaardagen – en heeft hij mij een verhaal voorgelezen over zijn jeugd. Hij had het over kokosmatten, zwijntjesjagers. Hij zag aan me dat ik bepaalde woorden niet begreep – ik wist bijvoorbeeld niet dat een zwijntjesjager een fietsendief is. Daar heeft hij later ook nog weer een verhaal over geschreven: hoe hij aan mij kon zien dat ik bepaalde woorden niet begreep, omdat ik dan mijn wenkbrauw optrok.”

“In eerste instantie ben ik hem fotograferen omdat ik hem interessant vind. Hij leeft als een soort kluizenaar, gaat geen banden meer aan met mensen zodat hij na zijn overlijden ook niemand achterlaat. Ik wilde weten hoe hij leeft, hoe hij boodschappen doet, hoe hij de was doet… Ik wilde hem kortom beter leren kennen. Ik heb hem ook geportretteerd met een grootformaatcamera uit de jaren dertig. Ik hoop dat deze portretten, in combinatie met de foto’s van Richard Klinkhamer in het vreemdelingenlegioen en de foto’s van zijn interieur, de kijker aanzetten om zelf in te vullen wie de man is naar wie je kijkt. Ik vind dat hij dat verdient. Het is natuurlijk verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar niet alle mensen zijn alleen maar goed of alleen maar slecht. Samen met Job van Rijn en Tom Jager heb ik een (nog niet gepubliceerd) boek gemaakt over hem gemaakt: De straat weet het wel, verwijzend naar een briefje dat hij kreeg toen hij in zijn huidige huis in de Jordaan kwam wonen. Daarop staat: ‘Wij zijn niet bang de straat weet het wel en zijn op onze hoede moet je nog een schep hebben voor het volgende slachtoffer we weten wie er woont en zijn er niet blij mee.’ Het boek is af, maar ik ben nog niet klaar. In principe ga ik door tot hij overlijdt; het lijkt me prachtig om zijn gezicht door de jaren heen te zien veranderen. Het zou mooi zijn als er aan het einde een verloop te zien is van zijn oude dagen. Tot die tijd blijf ik wekelijks contact met hem houden. En bang hoef ik niet te zijn, want: ‘De straat weet het wel.’”

Meer werk van Laura Cnossen vindt u hier.

Fotoserie: doorlopend portret van een eetstoornis

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Barbara Michelle Edelman uit Utrecht.

Barbara Michelle Edelman (Woerden, 1988) zit in het tweede jaar van haar studie aan de Fotoacademie in Amsterdam, afstudeerrichting: autonome fotografie. Deze studie is in feite een vervolgopleiding: in 2013 studeerde ze af als all-round stylist aan de Akademie Vogue in Amsterdam.

Over haar werk
“In mijn werk onderzoek ik de relatie tussen het lichaam als object en de emotie die daarmee verbonden is. Wat zich van binnen afspeelt komt vaak pas tot uiting als een grens is overschreden. De sociale druk en de heersende norm van presteren in de huidige maatschappij is nauw verbonden met onze eigenwaarde. We passen ons constant aan, wat maakt dat we steeds meer onze grenzen naar perfectie verleggen. De onderliggende boodschap is verborgen achter esthetische beelden, de zachte tinten maskeren onze werkelijkheid.

“Ik heb gekozen om hieronder beelden te tonen uit twee verschillende fotoseries. De fotoserie ‘Hunger’ is een doorlopend zelfportret over mijn eigen naakte waarheid. In dit project laat ik zien wat het betekent om op te groeien met een eetstoornis. Ik herinner mij de eerste keer nog dat ik de innerlijke stem hoorde die me verleidde om over mijn grenzen heen te gaan. Geleidelijk aan ontstond er een vervormd lichaamsbeeld en ontwikkelde ik een angst voor eten. Door mijn gevoelens te verbeelden ontdek ik de patronen en handelingen waaraan ik me jaren krampachtig heb vastgehouden.

“De serie ‘For those who will never know’ gaat over het intense verlangen om jezelf te verbergen. Zeker wanneer je in een onzichtbare cirkel van ontkenning blijft hangen, wetende dat iets diep van binnen je aandacht verdient en moet worden geheeld. In dat geval moet je naar jezelf luisteren: niet luisteren naar je gevoel is de meest trieste manier om jezelf in de steek te laten.”

Meer werk van Barbara Michelle Edelman vindt u hier.