HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Jeroen Passchier uit Rotterdam. Lees verder Jeroen Passchier: wet plate collodion photographer
Tag: expo
Diktatur der Schönheit: verzet tegen de schoonheidspropaganda
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Wiebke Zander uit Breda. Lees verder Diktatur der Schönheit: verzet tegen de schoonheidspropaganda
Fotoserie: de 100 gezichten van Paul Rooyackers
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Ursula van de Bunte uit Elburg.
Ursula van de Bunte (Amsterdam, 1969) studeert op dit moment Photographic Design aan de Fotovakschool in Apeldoorn, doceert Fotografie aan het CIBAP in Zwolle en heeft haar eigen fotostudio in Elburg.
Over haar werk
“Na jarenlang foto’s gemaakt te hebben voor particuliere en zakelijke klanten maak ik eindelijk vrij werk. Mijn enige onderwerp is mijn vriend Paul Rooyackers, schrijver van boeken met in de titels steeds het getal honderd. Daarom ben ik nu bezig met een serie: ‘De 100 van Rooyackers’ – honderd portretten van hem.
“De fotoserie is ontstaan via een besloten Facebookgroep van fotografen waarop iedere dag een woord werd gepost. Naar aanleiding van ‘het woord van de dag’ maakte iedereen elke dag een foto. Iedere foto is binnen een of enkele uren gemaakt. Een hele klus, maar je leert snel beslissingen nemen, attributen te regelen en je studio op te bouwen – en dat alles met bestaand licht. Het werd de kunst om met minimale middelen tot een zo groot mogelijk resultaat te komen. Het fotograferen van ‘het woord van de dag’ werd bijna een verslaving.”
Meer werk van Ursula van de Bunte vindt u hier.
Fotoserie: de rauwe schoonheid van BDSM
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Menno van der Meulen uit Arnhem.
Menno van der Meulen (Leeuwarden, 1968) studeerde in 2014 af aan de Fotoacademie in Amsterdam.
Over zijn werk
“In het tweede jaar van de Fotoacademie in Amsterdam onderzoek gedaan naar de Nederlandse porno-industrie. Ik portretteerde zowel mannelijke als vrouwelijke pornoacteurs, wilde alles van ze weten. Ik vroeg me af hoe ze in de porno-industrie zijn beland, waarom ze voor dit werk hebben gekozen en of ze gelukkig zijn met wat ze doen. Daar is eigenlijk mijn fascinatie voor deze wereld ontstaan. Mijn docent Jaap Bijsterbosch noemde mij altijd een fotojournalist: iemand die niet alleen een onderwerp wil fotograferen, maar er ook alles van wil weten. Daar had hij gelijk in.
“Met BDSM – bestaande uit Bondage & Discipline (BD), Dominance & Submission (DS) en Sadism & Masochism (SM) – heb ik de meeste affiniteit. Voor mij is BDSM een extra laag die wordt toegevoegd aan de connectie tussen twee of meerdere mensen. Tijdens de BDSM-events waar ik fotografeer, maak ik mijzelf deelgenoot van de energie die vrijkomt door het spel. Daarmee bedoel ik: de spanning die je voelt tussen de dominante en de onderdanige. Als ik die energie niet voel, kan ik het spel ook niet fotograferen. Ik stuurde een echtpaar een keer een foto van een event. Ze vonden het zo mooi dat ik de spanning die zij ten tijde van het nemen van de foto voelden in beeld had weten te vangen, dat ze in tranen uitbarstten. Dat is het mooiste compliment dat je als fotograaf kunt krijgen.”
Meer werk van Menno van der Meulen vindt u hier.
Een transgender, of: de schoonheid van bloesem in de winter
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Mariska Kerpel uit Utrecht.
Mariska Kerpel (1991) studeerde in 2014 af als fotograaf aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.
Over haar werk
“Ik zie mijzelf als poëtisch beeldmaker, omdat ik vaak werk vanuit symbolen en metaforen. Belangrijke onderwerpen in mijn werk zijn de mens, de natuur en culturen en subculturen.
“Voor mijn afstudeerwerk Limelight, waarvan u hieronder een weerslag vindt, heb ik me verdiept in de wereld van transgenders. Samen met hen heb ik gezocht naar manieren om de frictie die zij tussen lichaam en geest voelen te verbeelden. Limelight verbeeldt uiteindelijk een wereld waarin de regels van de natuur – zoals wij die kennen – niet gelden. Zoals de transgender in transitie gaat, zo is de natuur dat ook gegaan in mijn serie. Want we zouden verbaasd zijn als er in de winter bloesem aan de bomen zou groeien, maar we zouden het aan de andere kant ook een prachtig verschijnsel vinden. Door middel van metaforen heb ik verbeeld hoe het voelt om in een verkeerd lichaam te zijn geboren, hoe het voelt om niet volledig man of volledig vrouw te zijn. Maar ik laat ook zien dat in dat er schoonheid in zit.”
Meer werk van Mariska Kerpel vindt u hier.
Fascinerend: de experimentele fotografie van Saskia Boelsums
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Saskia Boelsums uit Nieuw-Schoonebeek.
Saskia Boelsums (Amstelveen, 1960) studeerde grafische en ruimtelijke vormgeving aan Academie Minerva in Groningen. Sinds 2013 heeft zij zich volledig toegelegd op fotografie.
Over haar werk
“Ik maak graag grote thematische series zodat ik onderwerpen uitgebreid kan onderzoeken en er mee kan experimenteren. Het is mijn uitdaging om het materiaalonderzoek waar ik vroeger als beeldend kunstenaar al mee bezig was verder te ontwikkelen en uit te drukken in fotografie.
“De technische mogelijkheden van de fotografie gebruik ik om die beelden vast te leggen en te vormen naar mijn eigen inzicht. Wat me daarbij vooral fascineert is licht en dan vooral de natuurlijke lichtval op vrijwel alle denkbare materialen, variërend van buitenlucht tot menselijke huid. Ook water heb ik ontdekt als een schitterend materiaal. Het heeft de geweldige eigenschap dat het geen eigen vorm heeft en zich naadloos aanpast aan iedere omgeving. Daarnaast heeft water een unieke transparantie, prachtige kleuren en fantastische reflecties. Vooral hoe licht zich gedraagt in water en wat het effect is van water op materie vind ik ontzettend interessant. De foto van de citroen met al die reflecties is een goed voorbeeld van wat ik bedoel. De inhoud van de hele koelkast heeft in het water gelegen bij deze serie foto’s.
“Het drieluik met Peter (mijn model) is het slot van een enorme reeks foto’s waarbij ik het kader rond het model steeds kleiner heb gemaakt en waarbij hij steeds minder fysieke ruimte kreeg. De foto’s van Peter op een paard en Peter als buschauffeur komen voort uit de herinnering aan buiten spelen. Ik speelde dat ik een paard had en heb mijn model in het zadel gezet. Op dezelfde manier is ook de bus met buschauffeur en passagiers ontstaan. Tijdens het spelen zag ik dat het een foto werd van een man met zijn verleden, de vrouwen achter zich, de relaties. Herinneringen, trofeeën.”
Meer werk van Saskia Boelsums vindt u hier.
Fotoserie: de schoonheid van imperfectie
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Justine Tjallinks uit Amsterdam.
Justine Tjallinks (1984) studeerde cum laude af aan het Amsterdam Fashion Institute en werkte onder meer als Art Director voor modetijdschrift L’Officiel NL. Sinds twee jaar is ze werkzaam als fotograaf. Van 7 tot en met 16 januari 2016 is haar fotoserie Nude te zien in Meiner Gallery in Londen.
Over haar werk
“Ik ben een fotograaf die werkt vanuit een concept en probeer zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten, al improviseer ik in elke shoot toch altijd wel. Ik werk mijn ideeën van tevoren goed uit. Ik kies mijn modellen zeer zorgvuldig. Meestal zijn dat ‘echte’ mensen, geen modellen van bureaus. Ze hebben met elkaar gemeen dat ik een bepaalde fascinatie voor ze heb. Die fascinatie kan ontstaan door een bepaald uiterlijk kenmerk (albinisme, Syndroom van Down, flapoortjes), maar kan ook ontstaan omdat ik iemand een mooie uitstraling vind hebben.”
“Ik houd van breekbare portretten. Hedendaags, mooi gestileerd, schilderachtige invloeden. Ik houd niet van geforceerde beelden door over the top gezichtsuitdrukkingen, poses of styling. Daarbij heb ik een fascinatie voor imperfectie. Iets waar andere misschien voor wegdraaien, daar zie ik de schoonheid in. Dat probeer ik dan vast te leggen. Het is nooit om te choqueren of provoceren. Het is altijd een verbeelding van mijn dromerige wereld en visie van wat in mijn ogen schoonheid is.”
Meer werk van Justine Tjallinks vindt u hier.
De fotografie van Anouk van Kalmthout: unheimisch maar esthetisch
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Anouk van Kalmthout uit Amsterdam.
Anouk van Kalmthout (Zoetermeer, 1991) studeerde dit jaar af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, afstudeerrichting: Fotografie.
Over haar werk
“Als modefotograaf in een wereld waar alles gebaseerd is op rede en wetenschap, ben ik op zoek naar een andere invalshoek. Mijn foto’s zijn fantasierijk en bevatten vaak organische elementen: luchten, sterren, bomen, water en ga zo maar door. Ten opzichte van het universum zijn we veel kleiner dan we denken. Dat brengt ook een onheilspellend gevoel met zich mee. Daar haal ik inspiratie uit.”
“In zowel mijn mode als mijn autonome werk houd ik me vooral bezig met het creëren van een eigen setting. Dit doe ik in de studio maar ook buiten op plekken waarin ik iets moois in zie. Door middel van fotografie en vervolgens het toepassen van digitale technieken creëer ik surrealistische beelden die vergelijkbaar zijn met de onderwaterwereld: unheimlich doch esthetisch.”
Meer werk van Anouk van Kalmthout vindt u hier.
Fotoserie: ‘Ik ben ziek en dat heeft effect op mijn lichaam’
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Floortje Doedens uit Amsterdam.
Floortje Doedens (Amsterdam, 1987) is eindexamenstudent aan de Fotoacademie in Amsterdam.
Over haar werk
“Het overkoepelende thema in mijn werk is ‘vergankelijkheid’. Door zowel mijzelf als mijn omgeving te fotograferen probeer ik de schoonheid van vergankelijkheid, of anders gezegd: van het verval, gestalte te geven.
“Bij het fotograferen van mijn omgeving zoek ik naar een compositie die op het eerste gezicht een coherent geheel lijkt, maar dat uiteindelijk niet blijkt. Je ogen worden alle kanten op gestuurd. Dit geeft – hoe tegenstrijdig het ook klinkt – rust in het verhaal, omdat de beelden iets zacht poëtisch hebben.
“Bij de foto’s van mijn lichaam ligt dat anders. Ik draai er niet om heen: ik ben ziek en dat heeft effect op mijn lichaam. Het verval van mijn lichaam (door de ziekte van Crohn, red.) voltrekt zich geleidelijk – het zijn met name de bijwerkingen van medicijnen die van grote invloed zijn op mijn fysieke gesteldheid. Het is deze ziekte die me bewust heeft gemaakt van het verval van mijn lichaam, en in het verlengde: van het verval van mijn omgeving. Niets blijft zoals het is. Ik gebruik mijn ziekte als inspiratie, niet als leidmotief. Ik ben geen slachtoffer, maar een verteller die zich kwetsbaar opstelt om haar verhaal te vertellen.”
Meer werk van Floortje Doedens vindt u hier.
Expo: hoe fotografeer je de wind?
HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Sjoerd Knibbeler uit Amsterdam.
Sjoerd Knibbeler (Weert, 1981) studeerde in 2008 af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, afstudeerrichting: Fotografie. Dit jaar won hij de Grand Prix du Jury op het dertigste Internationale Mode en Fotografie Festival in Hyères. Tot en met 20 december 2015 is zijn werk te te zien in de tentoonstelling Foam Talent 2015 in l’Atelier Neerlandais in Parijs.
Over zijn werk
Hoe fotografeer je de wind? Fotograaf Sjoerd Knibbeler stelde zichzelf als doel om het ogenschijnlijk onzichtbare (de lucht om ons heen) zichtbaar te maken. Door driedimensionale installaties te maken – we zien een ballon, papieren vliegtuigjes en zak gevuld met lucht – en die te fotograferen, weet hij dat wat we wel kunnen voelen maar niet kunnen zien in beeld te vangen. Eigenlijk is dat wat alle goede kunst doet: het vastleggen van dat wat we voelen, maar niet kunnen zien. De pijn die je voelt bij het zien van Christus aan het kruis van Zubarán, de brandende ogen bij het luisteren van To make you feel my lovevan Bob Dylan en de weerzin die je voelt bij het zien van Son of Saul. Knibbeler doet precies hetzelfde – maar dan avant à lettre.
Meer werk van Sjoerd Knibbeler vindt u hier.
Nick Muller 
