hp/detijd expo – Nick Muller

Expo: sinistere portretten van Jenny Boot

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Jenny Boot uit Sneek.

Jenny Boot (Sneek, 1969) studeerde in 2012 af aan de Fotoacademie in Amsterdam.

Over haar werk
“Mijn werk kenmerkt zich door een gladde buitenkant met rauwe inhoud. Je ziet prachtige modellen, veelal vrouwen die je lijken uit te nodigen. ‘Kom hier.’ Maar in de sfeer zit altijd iets onheilspellends. Het donker, de erotische zweem en de soms beklemmende poses geven je het gevoel dat de buitenkant wel eens misleidend kan zijn. Zelfs een paard kan ineens eng lijken of een kat lijkt ineens een menselijke blik te hebben.

“Bijna al mijn werk gaat over mijzelf. Ik heb de innerlijke noodzaak mijzelf en mijn diepe gevoelens in kunst tot expressie te brengen. Mijn modellen zijn een instrument, een object. Ik probeer tijdens het werken tot een eenwording te komen. Ik weet niet in hoeverre zij zich daarvan bewust zijn. Als het is gelukt dan is de foto ook gelukt.

“De foto’s die hieronder staat getoond zijn afkomstig uit verschillende series. Ik maak veelal losse beelden of drieluiken. Een aantal van deze zijn in opdracht gemaakt voor The public house of Art en gaan nu de hele wereld over naar verschillende art fairs.
De foto’s van de modellen met de ‘flemische’ kraag heb ik gemaakt omdat ik zoveel foto’s voorbij zie komen van modellen die zo’n molensteenkraag dragen. Alsof het dan gelijk kunst is. Mijn foto’s met kraag zijn dus ironisch bedoeld. Ik heb kragen gemaakt van onder meer tampons, maandverband en een deurmat.
De foto’s met de rode draad lijken een afspiegeling te zijn van wat er dit jaar zoal met me gebeurd, het lijkt nog onbewust te zijn, mijn foto’s lijken mij te vertellen wat er allemaal speelt in mijn leven. Iets wat zich – net als die draad – langzaam afwikkelt waardoor ik meer bij mijn eigen kern zal komen.”

Meer werk van Jenny Boot vindt u hier.

Fotoserie: fascinatie voor vrouwen, seksualiteit en identiteit

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Gabriëlle de Kok uit Den Haag.

Gabriëlle de Kok (Dordrecht, 1988) studeerde in 2015 af als fotograaf aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag.

Over haar werk
“Als fotograaf richt ik mij vooral op het kijken, bekijken en gezien worden. In mijn fotografie wil ik de veelzijdigheid van een onderwerp laten zien, en in het bijzonder dat van een persoon en zijn identiteit. Niet het rechtlijnige, maar het veelzijdige – de paradox van het tegelijkertijd het een en ook het ander (willen) zijn – vind ik interessant. Ik wil mijn publiek zo laten reflecteren op vastgeroeste (denk)beelden, opgebouwd uit stereotypen en rolpatronen, om hier vervolgens los van te komen.

“De door mij gecompositioneerde taferelen spelen zich altijd af binnen een kader. Ik ga te werk als een regisseur, die het beeld zowel ter plaatste als achteraf construeert. Door een moment van beweging te verstillen, creëer ik spanning in het beeld. De omgeving is als een decor waarin de modellen fungeren als acteurs in een toneelstuk. Hierbij neemt het gebruik van lichaamstaal en emotie ook een belangrijke plek in. Mijn onderwerpen fotografeer ik vaak van een afstand. Zo wordt de kijker niet direct aangesproken en kan hierdoor vanuit een veilige positie het tafereel aanschouwen.

“Ik heb een persoonlijke fascinatie voor vrouwen, seksualiteit en identiteit. Vragen als: wie ben ik en wie zou ik willen zijn, zijn hierin leidend. Ontwikkelingen in de maatschappij, beeldcultuur en modewereld zijn hierbij ook van invloed. Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk om als vrouwelijke beeldmaker een tegengeluid te bieden aan het eenzijdige beeld van vrouwen dat in de media geschapen wordt, door in mijn werk een divers en gevarieerd vrouwbeeld neer te zetten.”

Meer werk van Gabriëlle de Kok vindt u hier.

Een borst als ballon – en meer surrealistische beelden van Lizette Schaap

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Lizette Schaap uit Alkmaar.

Lizette Schaap (Alkmaar, 1987) is fotograaf en ingenieur. In 2012 behaalde ze de Bachelor of Build Environment aan Hogeschool InHolland in Alkmaar. In december van dit jaar hoopt ze af te studeren aan de Fotoacademie Amsterdam.

Over haar werk
“In deze samenleving krijg ik het gevoel dat ik voor mijn dertigste al veel bereikt moet hebben, dat ik elke dag moet rennen en altijd moet denken aan de toekomst. Mijn project3P’s, waarvan u hieronder een weerslag ziet, heeft als doel om te gaan met de haast die de samenleving je opdringt en je bewust in het nu laten leven. Mijn ontevredenheid over de huidige samenleving is de drijfveer waaruit dit project voortkomt. Ik voel me niet op mijn gemak bij de snelheid waarmee wij leven en het consumptiegedrag dat daarbij hoort, en waarmee we – vooral op plaatsen waar niet op deze manier geconsumeerd wordt – schade aanrichten.”

“Met het duurzaamheidsprincipe 3P’s (People, Planet en Profit) kwam ik in aanraking tijdens mijn opleiding Bouwkunde. Deze drie P’s zouden met elkaar in balans moeten zijn. Is dat niet het geval, dan lijden de andere elementen daaronder. Wordt er bijvoorbeeld bij het bouwen van een appartementencomplex alleen aan de winst gedacht, dan lijdt het milieu daaronder en zeer waarschijnlijk ook het comfort van de mensen die er moeten gaan leven. In mijn fotoproject gaat de aandacht naar People en Planet. Het element Profit is hierin de balans verstorende factor. Binnen dit project maak ik meerdere series waarin ik me in verschillende thema’s verdiep, waaronder de relatie tussen afval en dode vogels,slowing down en luisteren naar je lichaam.”

“Ik combineer graag objecten die in het echt niet samen voorkomen, waardoor surrealistische beelden ontstaan. Ik ben altijd op zoek naar beelden die een beetje mystiek blijven en de boodschap niet direct blootleggen, maar wel vragen oproepen die beantwoord kunnen worden door context, interpretatie en ‘nog eens kijken’. Door het werken aan dit project ben ik zelf bewuster gaan leven. Dat doel heb ik in ieder geval bereikt. Hopelijk kan ik ook een beetje bewustzijn creëren bij de mensen die mijn werk zien: dat de toeschouwer bijvoorbeeld even stilstaat bij de gevolgen van klimaatverandering. Hoe meer je blootgesteld wordt aan beelden en verhalen over dit thema, hoe meer het in je bewustzijn nestelt. Voor mij is er een groot verschil tussen ‘iets weten’ en je ‘ergens bewust van zijn’. Iedereen weet dat de aarde opwarmt, maar lang niet iedereen staat daar zo af en toe bij stil en denkt na over de gevolgen en over wat hij zelf kan doen. Aan dat ‘af en toe’ hoop ik bij te dragen met mijn werk.”

Meer werk van Lizette Schaap vindt u hier.

Fotoserie: adoptiekind Simone Hoang herinnert zich haar eerste levensjaren

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Simone Hoang uit Amsterdam.

Simone Hoang (IJsselstein, 1982) studeert in december af aan de Fotoacademie Amsterdam.

Over haar werk
“De fotoserie Ký ức//Memento, waarvan u hieronder een selectie ziet, is een nog steeds lopend onderzoek naar herinneringen. De eerste acht jaar van mijn leven heb ik bij mijn biologische moeder gewoond, die Vietnamees is. Ik ben daarna geadopteerd door Nederlandse ouders. Van die eerste acht jaar kan ik me bijna niets meer herinneren. Dit gegeven neem ik als uitgangspunt om mijn herinneringen, zover ik die heb aan die tijd, als universeel thema te behandelen.”
“Mijn onderzoek uit zich in verschillende projecten. Zo werd ik begin dit jaar opgemerkt door drukkerij Lenoirschuring in Amstelveen, die mij tot mijn grote verrassing besloten te gaan sponsoren. Het resultaat is een in offset gedrukt boek, in een oplage van honderd exemplaren, dat nu in de collectie van het Stedelijk Museum, Huis Marseille, het Nederlands Fotomuseum, PhotoQ, Foam Editions en Liefhertje en De Grote Witte Reus is opgenomen.”
“Het boek is tweeledig; het is namelijk ook mijn portfolio. Voor mij is een portfolio niet zozeer dat je laat zien wat je kan, maar vooral wie je bent als fotograaf. ‘Ký ức’ is Vietnamees voor herinnering, of eigenlijk het ontbreken ervan. Deze titel dekt voor mij de lading. Niet alleen inhoudelijk, maar ook vanwege zijn abstracte typografische uitstraling. De meeste mensen waar ik mijn werk aan laat zien spreken geen Vietnamees en voor hen blijft de titel, zonder uitleg, ontastbaar. Dat suggestieve komt altijd terug in mijn werk. Ik houd van details die verwijzen naar mijn werkwijze, maar die niet in eerste instantie alles onthullen. Zo heeft het boek een rode omslag van lee filter, die verwijst naar de verpakking van Vietnamese kokosnootsnoepjes die ik als kind at. En heeft het boek, vanwege offset druk, een nostalgische geur.”
“Mijn manier van werken is onderzoekend, waarbij het proces even belangrijk is als het resultaat. In sommige gevallen misschien wel belangrijker. Ik werk het liefst met een midden- en groot formaat camera, omdat het me verrast, me dwingt om me volledig te concentreren en me rust geeft.”

Meer werk van Simone Hoang vindt u hier.

Fotoserie: zakenman Victor Muller als geldschietende superheld

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Loek Blonk uit Eindhoven.

Loek Blonk (Boxmeer, 1983) studeerde af aan de Photonica Fotovakschool in Ede (2006) en aan AKV Sint Joost in Breda (2010), afstudeerrichting: fotografie. Momenteel werkt hij als freelance fotograaf.

Over zijn werk
“In mijn werk staat de liefde voor vakmanschap, styling en theatrale settings centraal. Met deze drie liefdes tracht ik de door mij verzonnen verhalen weer te geven in foto’s. Voor de serie The Fixer, waarvan u hieronder tien foto’s ziet, heb ik met een scenario gewerkt: een zeer begaafde man, een karikatuur gebaseerd op de Nederlandse entrepreneur Victor Muller – de man die een poos geleden Saab van de ondergang heeft proberen te redden, lost financiële problemen op. De reddingspoging van Muller had iets weg van een stripverhaal. Victor was de superheld die dacht dat alleen hij het automerk van de ondergang kon redden. Zijn gadgets: financiële en boekhoudkundige trucs. Dit verhaal heb ik als basis gebruikt voor het fictieve verhaal van The Fixer. De foto’s – soms bijna kinderlijk van aard, maar ook spannend en mystiek – heb ik zo bewerkt dat het als een stripverhaal leest. Van kunstmatige belichting tot en toevoegen of weglaten van objecten in de achtergrond – noem maar op. Elk detail heeft effect op het geheel. Voor het blote oog zijn die details misschien niet meteen zichtbaar, maar voor de beleving van een foto zijn ze essentieel. Vandaar dat het maanden, soms jaren, om zo’n serie in elkaar te zetten.
“De kracht van deze foto’s is dat het als ware stills zijn uit een film: je ziet niet de hele film, maar enkel een paar sleutelmomenten. De rest kun je er zelf bij bedenken.”

Meer werk van Loek Blonk vindt u hier.

Eindexpo 2015: Iris Sijbom portretteert proefdieren

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Iris Sijbom (Emmen, 1993) studeert met haar project Animethic af als documentair fotografe aan AKV Sint Joost in Breda.

Over haar afstudeerwerk
“In de herfst van 2014 stonden de kranten vol met het schandaal wat zich had voorgedaan in de Universiteit van Maastricht. Bekend werd dat er op de universiteit labradors werden gebruikt voor het testen van pacemakers en katheters. De universiteit kwam onder een vergrootglas te liggen en er werd een petitie gestart die door ruim 130.000 mensen getekend werd. Waaronder ik. Een aantal dagen later stond in de krant dat er acht labradors waren overgedragen naar een organisatie die zou zorgen voor herplaatsing bij adoptiegezinnen. De proeven werden gestaakt, maar even later weer hervat. Simpelweg omdat er geen alternatief is.”

“Mijn werk gaat over de samenwerking tussen mens en natuur en mens en dier, en tegelijk over de controle van de een over de ander. In Animethic confronteer ik de kijker met het fenomeen proefdieren. Als dierenliefhebber betreed ik het domein waar de mens de complete controle over het dier heeft en portretteer laboratoriumdieren. Deze portretten laten het belang van het individuele dier zien, maar staan ook symbool voor een veel grotere groep. Door de dieren als krachtige individuen te laten zien, wil ik waardering oproepen voor de dieren die zich onbewust inzetten voor de wetenschap. Ook bevraag ik het verschijnsel dierproeven op zich en wil ik de kijker bewust maken van de situatie die zich binnen de muren van het laboratorium afspeelt.”

“In Nederland, maar ook in de rest van de wereld, wordt hard gezocht naar alternatieven voor dierproeven. Door de proefdieren met dit project een gezicht te geven hoop ik de kijker er van bewust te maken dat dit gebeurd en hoop ik door deze bewustwording mijn steentje te kunnen bijdragen aan deze belangrijke zoektocht naar alternatieven.”

Meer werk van Iris Sijbom vindt u hier.

Iris Sijbom
Animethic
AKV Sint Joost, Breda
2015

Eindexpo 2015: Tahné Klein

Honderden studenten studeren deze zomer af aan een van de vele kunstopleidingen die Nederland telt, klaar om aan de slag te gaan als beroepskunstenaar. HP/De Tijd licht de komende maand elke week vier aanstaande alumni uit – vier jonge kunstenaars die vol trots hun eindexamenwerk aan de wereld willen laten zien. Vandaag: Tahné Kleijn (Helmond, 1990) studeert met het fotoproject Soo d’oude songe, soo pypen de jonge af als fotografe aan AKV Sint Joost in Breda.

Over haar afstudeerwerk
“Als student documentaire fotografie ben je op zoek naar ongewone situaties, momenten die je vast kan leggen en de toeschouwer iets nieuws kan leren. Zoekend naar zo’n onderwerp wees mijn stageverlener mij, ruim een jaar geleden, op de ongewone situatie waarin ik ben opgegroeid. Mijn gezin, voor mij heel normaal, is verre van gemiddeld te noemen; je zou het zelfs als multiprobleemgezin kunnen omschrijven. Het is een gezin waarin begrippen als geldproblemen en verslavingen lijnrecht staan tegenover begrippen als trots, trouw en gezelligheid. Een gezin dat buitenstanders kan choqueren. Maar evengoed is het mijn gezin, en ik weet niet beter dan dat dit is zoals het hoort te zijn.”

“In een poging hier een fotoserie van te maken ben ik begonnen mijn familie te documenteren. Dat bleek echter moeilijker dan verwacht. Ik zat er zelf te diep in om op de belangrijke momenten mijn camera te pakken. Daarnaast voelt alleen documenteren voor mij niet als genoeg; ik wil een verhaal vertellen en zelf mijn beelden regisseren. Op dat moment zag ik een schilderij van Jan Steen in een van mijn kunstgeschiedenisboeken. Ik moest denken aan het huishouden van Jan Steen en begon een onderzoek naar het spreekwoord en de kunstenaar. Ik leerde veel interessante dingen over de schilder en de Nederlandse kunstgeschiedenis. Zo gebruikte Jan Steen vaak zijn eigen kinderen en vrouw als figurant en is hij zelf ook meerdere malen op de doeken afgebeeld. Hij maakt gebruik van humor, metaforen en overdrijvingen om zijn verhaal te vertellen. En hij schilderde zijn gezinstaferelen alsof het doodnormale mensen zijn. Dat was wat ik wilde doen.”

“Met deze elementen in mijn achterhoofd begon ik een uitbundig project waarbij de schilderijen van Jan Steen (en later ook Johannes Vermeer) de basis voor mijn foto’s zouden vormen. Mijn gezin bleef de aanleiding, mijn gezinsleden de figuranten, maar mijn foto’s zijn mijn verhaal, precies zoals het hoort te zijn.”

Soo d’oude songe, soo pypen de jonge
Tahné Kleijn
AKV Sint Joost, Breda
2015

Het dagelijks leven van een kluizenaar – Rogier van ’t Slot

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Rogier van ’t Slot uit Amsterdam.

Rogier van ’t Slot (Zuidelijke IJsselmeerpolder, 1973) studeert dit jaar af aan de Fotoacademie in Amsterdam. Vanaf vrijdag 29 mei is zijn werk te zien op de eindexamenexpositie van de Fotoacademie Amsterdam.

Over zijn werk
“Mijn werk ontstaat uit een belangstelling voor de maatschappelijke spanning tussen orde en wanorde, tussen geoorloofd en ongeoorloofd en tussen binnen en buiten de lijnen. De rode draad in daarin is de persoon, de persoonlijke ruimte, het kader en de keuzes daarbinnen. Ik speel daarbij met mijn eigen worstelingen, worstelingen zoals velen die hebben. In al mijn projecten onderzoek ik mijn eigen dualiteiten door naar andere te kijken. Om deze gelaagdheid weer te geven maak ik gebruik van diverse soorten foto- en filmapparatuur, waaronder polaroid, Super8 en digitale camera.”

“De foto’s hieronder komen uit een fotoserie over Rein. Rein leeft in het verleden, hij heeft zich omringd met objecten die voor hem een bijzondere status hebben. Een herinnering aan een beter leven, een leven wat ooit is geweest. Rein was in de jaren ’80 een succesvol galeriehouder. Er waren veel feestjes, vrouwen, drank en kunst. Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Alhoewel Rein in zijn hoofd nog steeds in die roemruchte jaren leeft, leeft zijn lichaam in het nu. Zijn lijf heeft medische hulp nodig, het huis waarin hij woont moet onderhouden worden, maar er zijn weinig mensen die dat voor hem willen doen. Rein heeft iedereen in de loop der jaren afgestoten, tolereert enkel drank en voorwerpen die hem herinneren aan vroeger. Ik vind het dan ook bijzonder dat hij mij met m’n camera wel heeft toegelaten in zijn leven.”

Meer werk van Rogier van ’t Slot vindt u hier.

Anne Stolwijk: schrijvers en letters

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: Anne Stolwijk.

Anne Stolwijk (Doetinchem, 1989) studeerde in 2008 een jaar grafisch ontwerpen aan ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Sinds 2011 werkt ze als autonoom kunstenaar. Op dit moment maakt ze zowel vrij werk als commerciële opdrachten. Voor HP/De Tijd maakte Anne de afgelopen maanden tien schrijversportretten, die vanaf 2 april 2014 worden tentoongesteld op de derde etage van de Openbare Bibliotheek Amsterdam.

Over haar werk
“Vervallen gebouwen oefenen een grote aantrekkingskracht op me uit. Ik hou van vergankelijkheid, van verscheurdheid, het gevoel van vervlogen tijden. Krantenpapier is daarom ook het perfecte materiaal om hier uitdrukking aan te geven. Het is een teer materiaal dat werkt met de tijd en de omgeving; het beeld staat nooit stil, het verval duurt voort. De beeldtaal van mijn werken wordt hierdoor versterkt. Het gebruik van krantenpapier maakt de gebouwen fragiel en geeft een emotionele lading aan het werk.

“Mijn werk is heel perfectionistisch. Sommige delen in mijn collagewerk zijn tot in detail uitgewerkt, op andere momenten laat ik het ook los en is er ruimte voor toeval. Daardoor ontstaat er een zekere gelaagdheid in mijn werk. Letterlijk, door de opbouw in lagen, maar ook figuurlijk, in mijn streven naar diepgang en een diepere betekenis. Wat betreft de portretten: ik probeer uit een dood materiaal (krantenpapier) iets ‘levends’ te maken. De ogen zijn hierbij van groot belang: pas als die spreken krijgt het portret een ziel.”

Meer werk van Anne Stolwijk vindt u hier.

Celien Brijder – samen alleen

HP/De Tijd Expo geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk te tonen. Waarom? Omdat er veel moois wordt gemaakt én om uw ogen te verwennen. Deze week: de 23-jarige Celien Brijder uit Leerdam.

Celien Brijder (Nieuwegein, 1990) studeerde in 2013 af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, afstudeerrichting: Fine arts and Design. Op dit moment is ze freelance kunstenaar en werkt ze parttime als docent beeldende vorming.

Over haar werk
“Wij krijgen constant behoeftes en verplichtingen opgelegd. Uiterlijk, seks, gezinsleven, ouderdom, carrière en vriendschappen – alles speelt mee. Wij moeten met z’n allen voldoen aan de ideaalbeelden die ons door onze cultuur als normaal worden gezien. Met dit in het achterhoofd concludeer ik dat we steeds minder met elkaar bezig,en steeds meer met onszelf. Er ontstaat dus een bepaalde afstand tot de mensen om je heen.”

“Ik kijk als het ware als een buitenstander naar onze cultuur en verwerk dat in mijn werk. Ik maak gebruik van verschillende beeldtalen en materialen waardoor er een contrast ontstaat tussen personen en handelingen. De personen maken ook geen contact met elkaar of de toeschouwer. Door een reliëf te laten ontstaan tussen verschillende delen van een schilderij ontstaat er niet alleen een figuurlijke afstand, maar ook een letterlijke afstand in mijn werk.”

Meer werk van Celien Brijder vindt u hier.