Na jaren van succes belandde Jörgen Raymann (50) vorig jaar in een zwart gat. Hij kreeg tegenslag op tegenslag te verduren, maar krabbelde weer op en schreef er een boek over: Raymann zoekt raad. Twintig vragen aan de rasoptimist.
Het gehele interview met Jörgen Raymann leest u in Playboy #6, 2017 of op Blendle.
1. In je boek Raymann zoekt raad vertel je wat volgens jou de beste manier is om gelukkig te worden en positief in het leven te staan. Wat is de beste raad die jij zelf hebt gehad?
Zoals de Chinezen zeggen: ‘Als je haast hebt, ga dan even zitten.’ Toen mijn oudere zus Peggy in 1985 overleed, heb ik geen tijd genomen om haar dood te verwerken. Dat kwam later als een boemerang in mijn gezicht terug. Neem je tijd om een heftige gebeurtenis te verwerken, en ga dan pas verder.
5. In welke auto rijd je?
Ik rijd nu in een heel mooie tweedehands Volvo XC60. Hiervoor reed ik een Porsche Cayenne, maar die heb ik moeten verkopen.
7. Een paar jaar geleden stopte je met je typetje Tante Es. Stak het dat zij eigenlijk populairder was dan jijzelf?
Helemaal niet. Ik maak me geen illusies: Tante Es is altijd populairder geweest dan ik. De koek was gewoon op. In het begin, als ik dan de jurk aantrok, nam ze me helemaal over. Dan was ik Tante Es. Op een gegeven moment werd dat gevoel minder en daarom ben ik met haar gestopt. Maar ik ben haar dankbaar voor alle successen die ze me heeft gegeven. Die Porsche Cayenne had ik aan haar te danken.
8. Je noemde jezelf eens de excuusneger van de NPO. Had jij als je blank was geweest ook 16 jaar lang een latenightshow gehad bij de publieke omroep?
Ik ben ooit aangenomen bij de NPS omdat ze een donkere presentator zochten. Het was in de tijd dat diversiteit nodig werd op de televisie en ze moesten bij de publieke omroep een zwart programma maken. In die zin kun je zeggen dat ik een excuuszwarte was. Maar ik dacht ook: in het leven moet je soms opportuun zijn zonder je principes overboord te gooien. Ik ben toevallig om mijn huidskleur aangenomen, maar ik denk ook dat ik bewezen heb dat ik wat kan. Anders hadden ze me na een seizoen wel de laan uitgestuurd.
17. ‘Ik denk dat ik na mijn vijftigste wel de politiek in wil,’ zei je in een van je allereerste interviews. Je werd vorig jaar 50. Wat is er over van die ambitie?(Lachend) Als je jong bent zeg je wel vaker stomme dingen. Ik geloof dat de oplossing niet meer uit de politiek komt. Politici kunnen geen idealen meer hebben: als je met elkaar wilt regeren, moet je veel van je idealen opzij zetten. En dat werkt voor mij niet. (Spottend) Weet je wat Nederland nodig heeft? Een milde vorm van dictatuur. Een sterke leider die zegt: geen gelul, we gaan het zo doen. Iemand die niet links is en niet rechts en iedereen gelijk behandelt. Discrimineer je vrouwen, autochtonen of allochtonen? Dan moet je naar een heropvoedingskamp. Misschien moeten we dan ook een andere staatsinrichting overwegen, met een Ministerie van Geluk en een Ministerie van Wederzijds Begrip en een Ministerie van Bruggen Bouwen. Die ministerspost wil ik dan wel bekleden. Even zonder dollen: ik denk dat je op die manier een land heel aardig kunt leiden. Pas dan zou politiek voor mij werken.
Nick Muller 