Don Diablo (38) heeft na tien jaar zijn tweede album uitgebracht: Future. Hij behoort tot de elf populairste deejays ter wereld, heeft overal uitverkochte zalen, maar erkenning voor zijn muziek krijgt hij nauwelijks in Nederland. ‘En dat is raar’, vindt hij zelf ook.
Verschenen in Playboy 04, 2018. Lees het gehele interview hier.
Q1. Waarom duurde het bijna tien jaar voor je met een tweede album kwam?
Dat had meerdere redenen. Een daarvan was dat ik op zoek was naar een nieuwe sound, die ik met future house uiteindelijk ook heb gevonden. Een andere was dat ik meer draagvlak wilde creëren voor mijn muziek. Mijn muziek wordt namelijk niet heel veel gedraaid op de radio. Ik moest dus voor een grotere fanbase zorgen. De remixes die ik heb gemaakt voor onder andere Madonna, Rihanna en Ed Sheeran zorgden voor mijn internationale doorbraak. Vijf jaar geleden had ik nog 20.000 fans op Facebook, nu heb ik er drie miljoen. Dat maakt het een stuk makkelijker om een album met zestien nummers aan de man te brengen.
Q2. Jij staat aan de basis van de future house. Kun je uitleggen wat dat precies is?
Eigenlijk is dat vijf jaar geleden begonnen, op het moment dat ik mijn vader verloor. Vlak daarvoor had ik een gesprek met hem. Het werd me opeens duidelijk hoe kostbaar tijd is, hoe bijzonder het is dat je überhaupt een toekomst hebt. Ik dacht: vanaf nu ga ik in de toekomst leven. Mocht ik het niet redden, dan heb ik de toekomst in ieder geval al gezien. Je ziet het terug in m’n socials, in m’n kledinglijn, in m’n radioshow die wordt gecohost door een robot – alles speelt zich af in de toekomst. Maar ik had natuurlijk nooit verwacht dat het een golfbeweging zou worden die de wereld over is gegaan.
Q3. Je hebt jezelf al vaker opnieuw uitgevonden. Je was als puber een nerd, compleet met paardenstaart, maffe kleren en licht autistische trekjes, om met je eigen woorden te spreken. Hoe erg was het?
Ik was altijd die jongen die geen vrienden had, die nooit een vriendinnetje kon krijgen, die altijd als laatste werd gekozen tijdens gym. Op mijn vijftiende dacht ik: fuck it, ik hoef die persoon niet te zijn. Ik ging mezelf Don Diablo noemen, waardoor Don Pepijn Schipper uit Coevorden eigenlijk een soort Clark Kent werd, die overdag naar school ging en ’s nachts in zijn laboratorium zat te brouwen op allerlei ideeën om te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit. Dat voel ik nog steeds zo: voordat ik het podium op stap doe ik mijn superhero-outfit aan en word Don Diablo.
Q4. Bestaat Don Pepijn Schipper dan eigenlijk nog wel?
Op een gegeven moment werden Don Pepijn Schipper en Don Diablo een en dezelfde persoon. Ik kan je niet vertellen waar het verschil zit. Ik ben nog steeds dat onzekere jongetje dat zich afvraagt wat zijn rol is op deze aardbol. Het enige wat ik kan doen om die innerlijke stemmen te onderdrukken is zeventien uur per dag, zeven dagen per week te werken. En om te proberen om iets te creëren dat verder gaat dan mijzelf. Een soort movement. Ik wil met alles wat ik doe iets creëren waar de outcast zich thuis bij voelt. Because there is no such thing as an outsider.
Q8. Heb je op dit moment een relatie?
Nee. Natuurlijk zou ik wel een leuke vriendin willen hebben, maar het komt me nu ook wel goed uit dat ik vrijgezel ben. Sinds het is uitgegaan met mijn vriendin merk ik dat er iets van me is afgevallen. Ik kan nu full blazing iedere dag tot vier uur ’s nachts mijn eigen ding doen zonder dat ik daar verantwoording voor hoef af te leggen.
Q9. Heeft je werk een relatie weleens in de weg gestaan?
Ik ben natuurlijk heel vaak van huis. Mijn ex-vriendin zei dan ook: je bent nooit thuis, en als je thuis bent zie ik alleen maar je rug, want dan zat ik in de studio. Ze heeft dat heel lang geaccepteerd en mij daarin heel lang gesteund, totdat ze zich realiseerde dat dit nooit zou veranderen.
Q17. Vind je dat je genoeg erkenning krijgt in Nederland?
Ik word niet elke week overladen met prijzen in Nederland. En dat is raar, want ik sta toch in de top 300 van meest beluisterde artiesten wereldwijd op Spotify, wat niet veel Nederlandse artiesten me na kunnen zeggen. Ik weet niet hoe het komt dat ik hier blijkbaar niet zo opval. Volgens mij moet je zes miljoen streams hebben wil je een platina plaat krijgen. Ik heb op sommige platen vijftig miljoen streams, alleen hebben die streams niet allemaal plaatsgevonden in Nederland, waardoor ik hier geen gouden of platina plaat haal. Daardoor krijg je ook net niet die Popprijs, net niet die Edison, net niet de erkenning die andere artiesten hier wel krijgen. Maar ik ben voorbij het punt dat ik me daar druk om kan maken. Erkenning komt natuurlijk in vele vormen. Ik heb dan misschien geen volle prijzenkast, maar ik kan wel naar wereldsteden als Los Angeles en New York en daar grote concerten uitverkopen op mijn eigen naam.
Nick Muller 