Filemon Wesselink (42) heeft vroeger zo ongeveer alles wat god verboden heeft gedaan op televisie. Nu komt hij met een Louis Theroux-serie over complotdenkers: Filemon en de Complotten. Playboy spreekt hem onder meer over zijn liefde voor wielrennen, zijn fascinatie voor Pim Fortuyn en over zijn ambities: “Vroeger waren al mijn pijlen gericht op televisie, maar de laatste jaren heb ik dat veel minder.”
Verschenen in het meinummer van Playboy. (2021)
1. Waarom wilde je een serie maken over complotdenkers?
Het was niet mijn eigen idee, maar van Pim Castelijn van productiehuis Witte Geit. Het onderwerp ‘complotten’ en ‘complotdenkers’ komt vaak voorbij in de media. Het idee achter deze serie is om met die complotdenkers in gesprek te gaan. Dat zorgt voor minder verdeeldheid en daardoor leer je die mensen misschien ook beter begrijpen. Ik ben zelf in ieder geval wel anders naar ze gaan kijken. Eerst dacht ik dat het niet hele slimme mensen zouden zijn die in complotten geloofden, maar dat bleek helemaal niet waar te zijn. Complotdenkers zijn slimme mensen, minder slimme mensen, geleerde mensen, mensen met een uitkering – echt heel gemêleerd.
2. Moet je complotdenkers – in het bijzonder corona-ontkenners – wel een podium geven?
Sommige mensen zeggen dat corona-ontkenners het overheidsbeleid ondermijnen en je ze daarom niet aan het woord moeten laten. Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben journalist, ik ben geen verlengstuk van de overheid. Deze mensen betalen ook belasting en hebben ook het recht om hun verhaal te doen. Als je zo’n onderstroom gaat mijden, een grote groep mensen niet aan het woord laat, gaat zo’n groep radicaliseren. Misschien is het ook wel de schuld van de overheid dat er zo’n grote onderstroom van mensen is die zich niet gehoord voelen. Neem zo’n Toeslagenaffaire. Ga de slachtoffers daarvan maar eens bellen: ik denk niet dat die mensen vertrouwen in de overheid hebben.
6. Wie zijn je televisiehelden?
Ik hoor weleens dat mijn stijl van reportages lijkt op die van Louis Theroux, maar ik mocht willen dat ik dat niveau zou halen. Theroux stelt zijn vragen uit oprechte interesse, niet vanuit een bepaald vooroordeel of om zijn eigen mening door te drukken. Dat probeer ik zelf ook te doen.
7. Het hoogtepunt van je roem was denk ik tijdens Spuiten & slikken. Wat maakte je zoal mee?
Je had toen nog niet echt social media, dus dat is allemaal aan me voorbijgegaan, maar je werd wel overal herkend. Ik herinner me nog dat ik voor een reportage carnaval aan het vieren was in Den Bosch en dat opeens de hele feesttent zich naar mij omdraaide en ik op de schouders werd genomen. Dat was echt een traumatische ervaring. Ik heb het daarna een hele tijd lastig gevonden om in m’n eentje in grote mensenmassa’s te zijn. Die mate van bekendheid mis ik echt niet.
8. Ben je gehecht aan roem?
Nee, nee, nee. Herkend worden op straat heb ik nooit heel leuk gevonden. Hier gebeurt dat gelukkig niet zo vaak, maar ik ben voor m’n werk weleens bij van die protesten en dan word je vaak aangesproken. Twee jaar geleden kreeg ik een nieuwe vriendin en die viel het opeens op dat mensen naar me keken. Ik had dat zelf al helemaal niet meer door. Als je twintig jaar zonder been leeft, heb je op een gegeven moment ook niet meer door dat je een been mist.
9. Je hebt zo ongeveer alles wat god verboden heeft gedaan voor de camera. Heb je een fragment dat wat jou betreft meteen voor eeuwig gewist mag worden?
Nee, ik heb nergens spijt van. Ik ben nu 42, wat op zich nog best wel jong is, maar ik heb in de afgelopen twintig jaar meer meegemaakt dan een gemiddeld mens in zijn hele leven meemaakt. Ik heb van alles mogen doen, op allerlei plekken in de wereld. Het enige waar ik me een poos ongemakkelijk over heb gevoeld, is dat mensen mij als een soort junk begonnen te zien. Op straat werd ik weleens nageroepen met ‘Hé, junkie!’ Dat werd natuurlijk als een soort grap gebracht, maar ik schaamde me dan en moest me inhouden om niet terug te roepen: ‘Ik ben geen junkie, ik ben veel meer!’ Daarna begon ik ook serieuzere televisie te maken, gewoon om te laten zien dat ik meer kon dan drugs gebruiken voor Spuiten & slikken. Die schaamte is nu trouwens helemaal weg.
10. Mogen je kinderen alles doen wat jij in je leven hebt gedaan?
De oudste is elf, dus om daar nu al mijn hoofd over te breken… Ik moet eerlijk zeggen dat mijn ex een beetje de lijnen uitzet als het gaat om dat soort opvoedkundige zaken. Zij werkt met kinderen en heeft ook veel verstand over dat soort zaken. Ik overleg altijd met haar hoe we onze kinderen opvoeden, dus ik ben heel benieuwd wat ze voor dit punt bedacht heeft.
11. Ben jij een andere vader voor je drie kinderen dan jouw vader was voor jou en je zes broertjes en zusjes?
Eeeh, ja. Ik veel dingen zijn we ook wel hetzelfde, maar mijn vader was veel serieuzer met ons dan ik ben met mijn kinderen. Ik zit ze vaak te etteren en te plagen, maar dat deed mijn vader nooit bij ons. Mijn vader was ook altijd heel druk. Hij had natuurlijk een groot gezin, een drukke winkel, veel verbouwingen – hij had kortom enorm veel werk. Ik vind het zelf belangrijk om af en toe op de rem te trappen en met m’n kinderen te zijn.
14. Met welke overleden persoon zou je nog weleens een borrel willen drinken?
Pim Fortuyn. Ik zou heel nieuwsgierig zijn hoe hij naar de politici van nu kijkt. Forum voor Democratie en de Partij voor de Vrijheid worden als zijn erfgenamen gezien, maar wat vindt hij zelf eigenlijk van deze partijen? Fortuyn zelf was beslist niet racistisch. Hij hield religie en etniciteit streng uit elkaar en was op seksueel gebied geloof ik ook niet vies van Marokkaanse jongens. Dat vertelde hij ook gewoon. Dat was zo fantastisch aan hem, dat hij zo vrij en progressief was. Nederland moest even wennen aan de directheid waarmee hij over zoiets als de islam sprak, maar als je die uitspraken nu terugziet dan is het eigenlijk helemaal niet erg wat hij toen allemaal heeft gezegd.
Nick Muller 