Stefano Keizers: ‘Ik ben de best functionerende junk van Nederland’

Stefano Keizers (pseudoniem van Gover Meit, 1987) werd bekend door zijn spraakmakende verkleedpartijen in De Slimste Mens. Inmiddels heeft de cabaretier zijn eigen televisieprogramma en staat hij met zijn tweede voorstelling in het theater. Playboy spreekt hem over de druk van zo’n tweede voorstelling, zijn lavalampen van zelf gefabriceerd slijm en zijn drugsgebruik: ‘Ik ben de best functionerende junk van Nederland.’

Verschenen in het februarinummer van Playboy. (2020)

Q1. Je nieuwe cabaretprogramma heet Sorry Baby. Waar gaat de voorstelling over?
De rode draad van deze voorstelling is een antwoord op de vraag waarom het voor mij onmogelijk is om een relatie te hebben. Een deel van dat antwoord is dat ik volgens een bepaalde definitie extreem egocentrisch ben. Ik ben altijd bezig met mijn werk en mijn vriendin is daar het slachtoffer van. Die focus komt voort uit een hele sterke behoefte om het publiek te vermaken. Daar cijfer ik mezelf ook helemaal voor weg, dus je zou ook kunnen zeggen: er is niemand die meer met andere mensen bezig is dan ik.

Q2. Wat ben je door deze voorstelling te weten gekomen over jezelf?
Het was mijn bedoeling om met deze voorstelling te laten zien dat ik professioneel kan zijn en het publiek kan entertainen, maar daar ben ik echt van teruggekomen. Wat dat betreft heb ik nu definitief geleerd dat ik echt talentloos ben en helemaal niets kan.

Q3. Wanneer zei je zelf voor het laatst: ‘Sorry, baby’?
Vijf minuten geleden. ‘Sorry, baby’ is mijn stopwoord. Daarom ben ik het ook als titel gaan gebruiken. Sinds ik mijzelf in de schijnwerpers ben gaan zetten is het de enige vorm van nederigheid die ik ken. Ik zeg de hele dag sorry, ik voel me over alles schuldig.

Q4. Je zegt dat je egocentrisch bent. Waaruit blijkt dat?
Mijn vriendin was laatst jarig en we zouden samen iets leuks gaan doen. ’s Middags werd ik ineens gebeld door De Wereld Draait Door: er was een uitvaller, of ik alsjeblieft naar de studio wilde komen. Eerst sputterde ik nog tegen, legde de redactrice uit dat mijn vriendin jarig was, maar tien minuten later zat ik in de taxi en heeft mijn vriendin in haar eentje haar verjaardag moeten vieren. Ik heb voor twintig seconden op televisie iets kapotgemaakt wat ik nooit meer kan repareren, maar ik kan niet anders. Ik ben een weg ingeslagen om mezelf helemaal te hoereren en daar kan ik niet zomaar mee ophouden. Het is alles of niks.
Q5. Je eerste voorstelling werd met lovende recensies ontvangen. Maakt dat de druk van een tweede voorstelling groter?
Ja, ik merkte dat ik met mijn eerste voorstellingen verwachtingen had gewekt, dat mensen dachten: hij zal het cabaret wel even laten zien hoe het allemaal in elkaar steekt. Gaandeweg het maakproces van de tweede voorstelling kwam ik erachter dat ik niet goed ben in verwachtingen waarmaken. Ik liep vast, had het idee dat ik het helemaal anders moest doen dan de eerste keer. Ik heb de lat daarom zo laag mogelijk gelegd, nog lager dan bij de eerste voorstelling. Dat werkte bevrijdend. Het had weinig gescheeld of ik had een voorstelling gemaakt die het publiek zou pleasen, terwijl mijn kracht juist is dat mijn voorstellingen onbehaaglijk zijn. Het allerergste wat er kan gebeuren is dat mensen de zaal uitlopen en denken: dat viel best mee, laten we naar huis gaan en de liefde bedrijven. Mijn missie is pas geslaagd als mensen na afloop hun geld terugvragen of zichzelf op dramatische wijze van het leven beroven. Dan heb ik blijkbaar iets bij ze losgemaakt.

Q6. Je timmert al langer aan de weg, onder meer als zanger, maar je kreeg pas succes als cabaretier. Is dat de vorm die het best bij je past?
Cabaret is inderdaad de vorm die zowel realistisch als economisch het best bij mij past. Het fijne van een band is dat je met meerdere mensen op een podium staat en altijd een muur van geluid hebt om je achter te verstoppen, maar het grote nadeel is dat je alles met iedereen moet overleggen. In je eentje op een podium staan en leuk proberen te doen is het tegenovergestelde daarvan: het is stressvol, angstaanjagend en onprettig. Ik ga voor mijn gevoel heel diep. Bij mijn eerste programma dacht ik al: dit ga ik niet een tweede keer doen, dat trekt mijn gestel niet, maar ik heb het toch weer gedaan. Ik denk dat je me per voorstelling verder ziet afdalen in het dal der geestesziekten.

Q7. Wat is het verschil tussen Stefano Keizers en Gover Meit?
Stefano is de bevrijding van de mislukking en tevens de vercommercialisering van die mislukking. Hij is mijn redder en mijn kwelgeest tegelijkertijd. Hij is veel stoerder en onverschrokkener dan ik ooit had kunnen zijn. Stefano neemt wel steeds meer bezit van me. Ik heb niet het gevoel dat er in mijn hoofd nog een dialoog is tussen Stefano en Gover. Gover Meit is dood, Stefano Keizers leeft. Ik hoor zijn schaterlach in mijn hoofd: ‘Hahaha, jij bent nu mijn slaaf.’ Zijn wil is wet. Hij zorgt voor geld en succes, dus ik doe alles wat hij aan mij vraagt.

Q8. Ben je niet bang om jezelf uiteindelijk kwijt te raken?
Nee, want mijn carrière in de publiciteit is juist begonnen met het kwijtraken van mezelf. Ik deed niet als Gover Meit mee aan De Slimste Mens, maar als Stefano Keizers, en dan viel ik ook nog eens op omdat ik elke uitzending een ander uiterlijk had.

Q9. Je speelt graag met de grens tussen feit en fictie: je weet nooit of het waar is wat je zegt. Zo lees ik in een oud interview dat je directeur bent geweest van een keramiekfabriek in China. Nonsens, lijkt me.
Nee, dat ben ik dus echt geweest, dat is een onderdeel van Gover. Voordat ik het cabaret in ging was dat het plan om van mezelf bevrijd te raken en geld te verdienen. Het is een lang verhaal dat bijna niet meer te rijmen is met wat ik nu doe en daardoor op een fantasieverhaal lijkt, maar kort gezegd: ik kende een Chinese jongen in Amsterdam wiens ouders een keramiekfabriek hadden in China. Ze zochten iemand om die fabriek over te nemen, maar die jongen zag dat in zijn eentje niet zitten. Ik heb daarom voorgesteld om met hem mee te gaan en het samen te doen. Uiteindelijk is het niet gelukt om die fabriek tot een succes te maken, maar ik heb wel een tijd bij die mensen in huis gewoond in die fabriek gewerkt.

Q10. Ben je bang dat mensen op een gegeven moment op je zijn uitgekeken?
Ik ben gelukkig heel goed getraind in mislukkingen, maar jezelf relevant voelen werkt wel heel verslavend. Ik ben bijvoorbeeld al een paar maanden bezig met opnames voor een nieuw seizoen van Experimensen, maar vanaf maart – als de opnames achter de rug zijn – is mijn televisieagenda voor het eerst in twee jaar helemaal leeg. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dan: zie je wel, ze kennen het trucje, je bent niet meer relevant. Ik merk dat ik daar onrustig van word.

Q11. Wat zijn je ambities op televisievlak?
Ik zou heel graag programma’s voor kinderen willen maken, en dan het liefst fictie. Programma’s waarin ik kan spelen met de werkelijkheid. Ik vind kinderen een veel interessanter en een veel intelligenter publiek dan volwassenen. Als artiest zijnde is een kind een nachtmerrie geven het hoogst haalbare. Dan ben je echt onderdeel van hun jeugd.

Q12. Wat is je meest memorabele ervaring met drugs?
Mijn meest memorabele ervaring met drugs is een ayahuasca-sessie met mijn ex-vriendin, kort nadat we onze relatie hadden verbroken, in een anti-kraakkantoorpand in Etten-Leur. Ayahuasca is een soort spirituele indianendrug. Je zou ervan moeten gaan hallucineren, maar ik heb tien uur lang kotsend boven een emmer gehangen, terwijl er twintig mensen van middelbare leeftijd in witte onderkledij op trommeltjes tamtamden en met amethisten door de lucht bewogen en er kei- en keihard rare plingplongmuziek werd afgespeeld. Mijn ex-vriendin heeft, terwijl ik daar lag te kotsen, tien uur lang huilend naar mij zitten wijzen, zodat daar aanwezige verplegers vreemde sandalwoodsubstanties over mijn hoofd uitwasemden om mijn slechte kanten uit haar lichaam te verdrijven. Dezelfde dag zijn we door drie brutale straatjongens in elkaar geslagen in Amsterdam. Daar lag ik, half trippend, mezelf helemaal leeg gekotst, na meer dan tien uur door een psychologische hel te zijn gegaan, bebloed in de regen. Al met al was het dus allemaal erg memorabel.

Q13. Peter Pannekoek of Martijn Koning?
Peter Pannekoek mag ik heel graag, ik vind ook dat hij veel talent heeft. Martijn Koning vind ik een griezel, maar dat zeg ik vooral omdat iedereen dat vindt en ik nog veel kaarten moet verkopen.

Q14. Hoeveel geld staat er op je bankrekening?
Ik heb een zakelijke bankrekening die ik deel met mijn regisseur en een privérekening. Ik denk dat op de zakelijke rekening nu zo’n dertigduizend euro staat, maar daarvan betalen we ook alle kosten. Op de privérekening staat genoeg om alle vaste lasten mee te kunnen betalen. Kijk, als je in je eentje op het podium staat en je doet dat honderd keer per jaar, dan tikt dat aardig aan. Ik doe eigenlijk alleen maar kleine zalen, maar toch begin ik al aardig rijk te worden. Ik maak voor het eerst in mijn leven winst. Met Wooden Constructions (zijn voormalige band, red.) draaiden we bij elk optreden verlies.

Q15. Welke financiële uitspattingen veroorloof je je?
Ik reis heel veel met de trein omdat ik niet mag rijden van de overheid. Vroeger nam ik altijd mijn eigen eten en drinken mee, maar tegenwoordig mag ik van mezelf hapjes en drankjes kopen bij de AH to Go en de Kiosk. Soms koop ik daar wel drie keer op een dag iets. Dat vind ik nog steeds een ongekende luxe.

Q16. In je voorstelling vertel je openhartig over privékwesties, bijvoorbeeld over je relatie. Heeft je vriendin de voorstelling al gezien?
Mijn vriendin heeft de voorstelling nog niet gezien, maar als ze hem gaat zien is ze misschien mijn vriendin niet meer, dus dat wordt spannend. Als ze er aanstoot aan neemt kan ik in ieder geval terugverwijzen naar de titel.

Q17. Je ouders en je twee broers leven heel anders dan jij: zij houden niet zo van de spotlights. Vinden ze het lastig dat jij wel altijd op zoek bent naar aandacht?
Ze vinden het volgens mij niet altijd even prettig. Ze begrijpen wel dat ik het doe, maar ze zijn me ook heel erg dankbaar dat ik een artiestennaam heb genomen. In deze voorstelling gaat het heel erg over mijn privéleven. Heel simpel gezegd: ik vertel er dingen over andere mensen – waaronder over mijn familie – waarvan ik weet dat ze niet willen dat het in de publiciteit komt. Ik ga echt alle morele grenzen over. Dat moet ik doen omdat ik anders niet in volle eerlijkheid een verhaal kan vertellen.

Q18. Op het internet zag ik een filmpje van je huis: een zwaar vervuild krot met afval tot aan het plafond. Leef je daar nog steeds?
Dat was voordat ik een relatie kreeg, Mijn huis is nu helemaal leeg. Alle chipszakken en etensresten waar ik zo aan gehecht was – het is er niet meer. Ik weet niet of ik dit moet zeggen, want ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat ik alles heb weggegooid, maar ik heb ergens op een geheime plek nog een paar spulletjes bewaard. Onder andere drie lavalampen van zelf gefabriceerd slijm. Ik was een paar weken hevig verkouden en kocht een paar glazen flessen om in re rochelen. Ik was verbaasd over het resultaat. In de fles waar ik ’s ochtends in rochelde kwam bruin slijm, in de middagfles groen slijm en in de avondfles wit slijm. Toen ze vol waren heb ik ze afgesloten en er een lamp onder gezet. Het zijn eigenlijk schitterende lampen, maar ik mag er niet mee naar buiten treden, want mensen vinden het vies.

Q19. Enkele studenten volgen je al enige tijd voor een documentaire. Ze hebben een sleutel van je huis en mogen binnenvallen wanneer ze willen. Zijn ze al iets te weten gekomen waarvan je had gehoopt dat het geheim zou blijven?
Zeker. Ze zijn een aantal keren ’s nachts onverwacht langs geweest en dan zie je me wel op een manier die ik liever verborgen had gehouden. Mijn drugsverslaving komt bijvoorbeeld heel erg naar voren. Kijk, ik ben de meest functionele junk van Nederland, ik weet zeker dat niemand last heeft van mijn verslaving. Waar ik wel wakker van lig: zodra mijn familie deze documentaire ziet is het voorbij. Mijn moeder onterft me. Is dat het waard? Ik wil zelf zien wie ik ben en wie ik ben geworden en blijkbaar gaat dat ten koste van alles. Ik heb voor mijn gevoel niets meer te verliezen. Door Gover Meit dood te verklaren en over te geven aan Stefano Keizers zijn alle grenzen open gegaan.

Q20. Waar sta je over tien jaar?
Ik denk niet dat ik er dan nog ben. Ik kan me het écht niet voorstellen. Ik zou daarom tegen de lezers willen zeggen: kom allemaal naar mijn voorstelling kijken nu het nog kan.

Sorry Baby is te zien in de theaters. Zie voor een complete speellijst: http://www.stefanokeizers.nl
Experimensen is vanaf 30 maart te zien op NPO3.