Nelleke Noordervliet (74) is schrijfster. Onlangs verscheen haar nieuwste roman De val van Thomas G. Door welke boeken, muziek en films laat ze zich inspireren?
Dit artikel verscheen in het novembernummer van HP/De Tijd. Lees hier het gehele interview.
BOEKEN
“Tot mijn favoriete schrijvers behoren de twee Roths: Joseph en Philip. Radetzkymars vind ik het allerbeste wat is geschreven over de Oostenrijks-Hongaarse dubbel-monarchie. Ik heb het boek de afgelopen jaren drie keer gelezen en elke keer sta ik weer paf van wat zo’n man kan. Philip Roth is bijna van hetzelfde laken een pak. Je staat versteld van de rijkdom van de thema’s in zijn werk, ook al zit daar niet veel variatie in. Hij weet het toch altijd maar weer zo te beschrijven dat je wordt meegesleept en wordt uitgedaagd. Een van de zonden die ik pleegde toen ik studeerde, was dat ik weleens een boek kocht op rekening van mijn ouders. Zo heb ik, zodra het uit was, Portnoy’s Complaint gekocht. Het staat hier nog steeds in de kast. Hella Haasse is een van mijn favoriete schrijvers uit het Nederlandse taalgebied. We hebben het altijd over De Grote Drie, maar die bijna religieuze indeling vind ik flauwekul. Hella deed niet onder voor Mulisch, Reve of Hermans. Ze heeft me altijd geïnspireerd om de dingen glashard te blijven benoemen en je niets aan te trekken van je publiek of je collega’s. Zelf vond ze Een nieuwer testament haar beste boek en dat ben ik wel met haar eens. De novelle speelt zich af in het Romeinse Rijk. Het verscheen in het midden van de jaren zestig – niet per se de tijd waarin mensen zich aangesproken voelden door de Romeinen. Toch schreef ze het omdat ze het zelf interessant vond om zich in die tijd te verdiepen.”
BEELDENDE KUNST
“Ik kom heel regelmatig in het Rijksmuseum. Ik heb in de raad van toezicht gezeten, dus ze nodigen me nog weleens uit voor een nieuwe tentoonstelling. Als ik in het museum ben, moet ik altijd even gedag zeggen tegen Stilleven met breidel van Johannes Torrentius. Het is een stilleven van ouderwets drinkgerei. Saaier kan het bijna niet zou je zeggen, maar je kijkt er een beetje van onderaf tegenaan, waardoor je een perfecte weerspiegeling ziet van datgene wat je niet ziet. Je hebt bijna de neiging om je hoofd te draaien en te kijken wat er nu in die kan, dat glas, die kruik en die breidel weerspiegelt, maar je komt er niet achter. Torrentius is een waanzinnig interessant figuur. Dit vanitas-stilleven is het enige schilderij dat we van hem hebben; de rest is allemaal verdwenen. Waarschijnlijk heeft dat te maken met zijn turbulente leven. Hij werd veroordeeld vanwege zijn liederlijke levenswandel. Hij kreeg gratie, vertrok naar Engeland en schilderde aan het hof van koning Karel I. Hij moet daar heel wat schilderijen gemaakt hebben, maar ze zijn allemaal verschwunden.”
FILM
“Ik hou heel erg van de films van de Coen Brothers. Sommige vrienden zeggen weleens: dat jij daar wat aan vindt, maar ik moet er altijd om lachen. The Big Lebowski, Fargo, A Serious Man… Het zijn heel uiteenlopende genres die ze bespelen. De laatste film die ik van ze heb gezien, is The Ballad of Buster Scruggs. Die was zo geestig. Het zijn eigenlijk zes korte, op zichzelf staande films in één. Mijn favoriete karakter was de man zonder armen en benen in ‘Meal Ticket’. Die jongen speelde dat zo goed. Mijn kleinzoon van veertien heeft deze film drie keer achter elkaar gezien. Dat vind ik zo leuk, dan denk ik: die kinderen hebben toch nog steeds oog voor wat mooi, leuk en interessant is.”
“Ik hou heel erg van de films van de Coen Brothers. Sommige vrienden zeggen weleens: dat jij daar wat aan vindt, maar ik moet er altijd om lachen. The Big Lebowski, Fargo, A Serious Man… Het zijn heel uiteenlopende genres die ze bespelen. De laatste film die ik van ze heb gezien, is The Ballad of Buster Scruggs. Die was zo geestig. Het zijn eigenlijk zes korte, op zichzelf staande films in één. Mijn favoriete karakter was de man zonder armen en benen in ‘Meal Ticket’. Die jongen speelde dat zo goed. Mijn kleinzoon van veertien heeft deze film drie keer achter elkaar gezien. Dat vind ik zo leuk, dan denk ik: die kinderen hebben toch nog steeds oog voor wat mooi, leuk en interessant is.”
Nick Muller 