Marion Koopmans (64) is hoogleraar virologie en adviseur van het Outbreak Management Team. Met welke boeken, platen en films heeft ze zich afgelopen jaar af en toe kunnen onttrekken aan de dagelijkse coronarealiteit?
Verschenen in het dubbeldikke winternummer van HP/De Tijd. (2020) Het gehele interview leest u hier.
BOEKEN
“Ik ben eigenlijk de hele dag aan het lezen. Ik probeer bij te houden wat er in de wetenschappelijke literatuur verschijnt over het coronavirus. Dat is bijna niet te doen, want er verschijnt heel erg veel, maar ik lees elke dag wel een aantal nieuwe artikelen. In mijn functie als hoogleraar lees ik natuurlijk stukken van mensen die onderzoek bij ons doen, en beoordeel die stukken ook. Desalniettemin is het soms heerlijk om ’s avonds thuis op de bank te verdwijnen in een boek. Het laatste boek dat ik heb gelezen is Tommie in de zorg van Tommie Niessen. Tommie is een jonge verpleegkundige die in de wijkzorg en in een hospice werkt. De zorg is niet stoer, zeker niet onder jongens, dus om zijn werk wat positiever onder de aandacht te brengen begon hij een blog. Dit boek is een bundeling van die blogposts. Tommie schrijft heel ontwapenend over de ouderenzorg. Hij beschrijft bijvoorbeeld heel geestig over een bezoek aan een oude dame die een beetje met hem zit te flirten. Ik vind het mooi dat iemand op zo’n manier een soort ambassadeur wordt van de verpleegkunde.”
BEELDENDE KUNST
“Ik ben zelf amateurfotograaf. Wat ik er zo leuk aan vind, is dat je altijd fotografisch blijft kijken – ook als je geen camera bij je hebt. Je neemt de wereld om je heen veel beter in je op. Jimmy Nelson vind ik een waanzinnig goede fotograaf. Voor zijn fotoboek Before They Pass Away maakte hij prachtige portretten van onbekende volkeren. Ik vind het heel knap dat hij die mensen – die soms nog nooit eerder een vreemdeling hadden gezien – zo ontspannen op de foto zet. Skate Girls of Kabul van Jessica Fulford-Dobson is ook een prachtig fotoboek. In Afghanistan is het voor vrouwen verboden om te fietsen, maar ze mogen wel skateboarden. Je ziet die meisjes langzaam loskomen van de onderdrukking als je naar die foto’s kijkt.”
THEATER
“Ik houd van een beetje experimentele voorstellingen. Zet een paar acteurs in een weiland of in een fort en kijk maar wat het wordt. Ik denk ook dat dat de rode draad is in mijn cultuurbeleving: ik hou ervan om te kijken hoe mensen iets vormgeven in de omgeving waarin ze zich bevinden. Ik ben ook gek op toneelstukken die een uur of zes duren – zoals Romeinse tragedies van Toneelgroep Amsterdam. Hopelijk maakt de coronacrisis niet te veel kapot. De maatregelen hebben een enorme impact in die sector. De meer gevestigde gezelschappen en theaters hebben vaak nog wel wat vlees op de botten, maar voor de kleinere spelers is deze periode natuurlijk vreselijk.
“Of ik vind dat de culturele sector onevenredig hard is geraakt? Ik kan me voorstellen dat mensen dat zeggen. Veel kunstenaars sappelen hun inkomen een beetje bij elkaar, maar daar zijn nog geen goede compensatieregelingen voor getroffen. Ik vind kunst heel belangrijk, ik vind ook dat kunst van belang is voor een gezonde samenleving, dus de overheid zou die mensen wat mij betreft ruimschoots mogen compenseren. Aan de andere kant: als er ergens creativiteit zit, dan is het daar wel. Ik verwacht ook een hele hausse aan kunstuitingen naar aanleiding van deze pandemie. Daar komen we komende jaren niet onderuit. Zo’n bizarre situatie geeft natuurlijk ook nieuwe energie, maar het moet niet te lang meer duren. We zijn zelf aan het onderzoeken hoe je evenementen kunt organiseren met kleinere aantallen bezoekers, want daar moeten we denk ik naar op zoek. Deze toestand gaat namelijk nog wel even duren.”
MUZIEK
“Ik ben getrouwd met een muzikant, mijn zoon is muzikant, dus muziek speelt een grote rol in ons leven. We hebben een hele kast met cd’s en een hele schuur met elpees, maar Spotify is toch ook wel heel erg leuk. Je ontdekt elke keer weer nieuwe muziek. Op dit moment luisteren we veel naar jazz-achtige muziek: Pat Metheny, Quincy Jones, St Germain. Met een bak thee of een glaasje wijn is het dan heerlijk relaxen. Het laatste concert dat ik heb bezocht is van The Greenhill Travellers – de band van mijn man. Ze spelen een mix van Ierse, Schotse en Keltische folkmuziek. We leerden elkaar kennen toen hij mij saxofoonles gaf. Ik heb daarna nog jaren saxofoon gespeeld, maar toen de kinderen kwamen, heb ik die passie ingeruild voor fotografie. Én kinderen opvoeden én een carrière én saxofoon spelen werd een beetje te veel van het goede.”
Nick Muller 