Eddy Zoëy (54) is presentator, kunstenaar en muzikant. Onlangs verscheen zijn nieuwe single Come On and Play. Wat leest, luistert en ziet deze culturele veelvraat in zijn vrije tijd?
Lees het gehele interview hier. Verschenen in het juninummer van HP/De Tijd. (2021)
BOEKEN
“Deze groene stoel is mijn leesstoel. Op rustige dagen kan ik hier zo een paar uur zitten om wat te lezen. Je ziet aan het stapeltje naast de stoel waar ik op dit moment in bezig ben: Het verborgen leven van bomen van Peter Wohlleben, De tirannie van verdienste – Over de toekomst van de democratie van Michael Sandel en Ik ben niet bang van Niccolò Ammaniti. Het eerste boek is geschreven door een boswachter. Ik ben een groot natuurliefhebber, en dit boek liet mij steil achteroverslaan. Wohlleben vertelt hoe de bomen in een bos met elkaar verbonden zijn. Zoals wij met elkaar zijn verbonden door het internet, zo zijn de bomen met elkaar verbonden door wortels en schimmels: het wood wide web. Ze leveren daarmee niet alleen voedingsstoffen aan elkaar uit, maar kunnen ook met elkaar communiceren. Sommige bomen kunnen elkaar via dat netwerk waarschuwen voor aanvallen van insecten, om maar iets te noemen. De tirannie van verdienste is taaie kost. Sandel legt daarin onder meer de zelfmaakbaarheid ter discussie. Tegenwoordig gaat men ervan uit dat iedereen iets kan worden als hij of zij maar zijn best doet, maar dat is natuurlijk niet zo. Een hele grote groep mensen doe je daarmee tekort. Het is nog steeds wel degelijk van belang in welk milieu je bent opgegroeid. Als je in een welgesteld gezin geboren bent, is het heel makkelijk om te roepen: ‘Ik heb dit allemaal op eigen kracht bereikt.’ Je vergeet dan alleen dat je wel een vangnet hebt van hier tot ginder. Heel veel mensen hebben die luxe gewoon niet. Ammaniti is een van mijn favoriete schrijvers. Ik haal je op, ik neem je mee en Anna zijn weergaloos, maar ik verlies mezelf ook weer in Ik ben niet bang. Wat ik zo goed aan hem vind: hij brengt je terug naar je jeugdjaren. Vaak zijn de hoofdpersonen niet ouder dan twaalf jaar. Ammaniti roept beelden op die je zelf herkent uit je jeugd: op je fietsje over een grasveld, je sandaaltjes die kapotgaan, de avonturen waar je over droomt… Als kind heb je natuurlijk veel dagdromen, maar bij hem worden die dagdromen ook werkelijkheid. Er gebeurt altijd wel iets onverwachts waardoor je mee het avontuur in wordt getrokken.”
BEELDENDE KUNST
“Van alle kunstvormen vind ik de gebouwenkunst op dit moment de boeiendste vorm. Je kunt het niet ownen; het is voor everybody. Banksy maakt nu mee dat er stukken uit gebouwen worden gezaagd en voor honderdduizenden dollars worden geveild. Dat vindt hij verschrikkelijk, want hij heeft die kunstwerken ooit gemaakt in wat armere buurten, zodat die mensen ook kunst te zien krijgen. Die kleine schilderingen kun je uit een gebouw hakken, maar een heel gebouw kun je niet verkopen. Dat is wat ik zo goed vind aan het werk van D*Face. Hij beschildert kolossale gebouwen. Je denkt in eerste instantie dat hij die schilderingen op de muur projecteert en dan overtrekt, maar hij doet het helemaal uit de losse pols, met vlakjesverdeling. Er is een hele lichting van jongens die zo werkt. In Nederland heb je bijvoorbeeld Leon Keer. Hij is een meester in optische illusies. Hij schildert bijvoorbeeld een enorme driedimensionale huiskamer op de muur van een flat, waardoor het lijkt of je naar binnen kijkt, als je tenminste in de juiste hoek staat. Ze zeggen weleens dat bewondering begint waar eigen kunnen stopt. Ik kan best een doek van twee bij twee beschilderen, maar twaalf bij twaalf lukt me absoluut niet. Ik vind het echt fantastisch wat deze gasten maken.”
MUZIEK
“Elke week luister ik naar New Music Friday op Spotify. In deze lijst worden elke week zo’n zestig nieuwe tracks samengebracht. Bovenaan staan de gedoodverfde hits, zoals Maan en Snelle met Blijven Slapen. Is dat een verschrikkelijk goed liedje? Voor de traditionele liedjesschrijver misschien niet, maar schrijf het maar eens. Kijk bijvoorbeeld eens hoe die baslijn is gedaan. Ik vind het knap. In een week rijd ik soms vijf keer op en neer naar Amsterdam. In de auto zet ik deze lijst dan op en sla op wat me bevalt. In mijn lijst met favorieten van april staan op dit moment onder meer James van Oscar and the Wolf, Starstruck van Years & Years en We’re Good van Dua Lipa en Dillon Francis. The Paper Kites is een band die iedere maand weer terugkomt. Ze maken muziek die het midden houdt tussen country en The National. Hun nieuwe album Roses is te gek. The Midnight zit ook vaak in mijn verzamellijstjes. Zij trekken synthesizermuziek naar de huidige dance, terwijl je de jaren tachtig-thema’s er wel uithaalt. Dan luister je naar een nummer en dan denk je: hé, die drumloop ken ik, die komt uit Maniac van Michael Sembello. Of: die akkoorden komen uit The Boys of Summer van Don Henley, maar dan hebben ze er toch iets eigens van gemaakt.”
Nick Muller 