Francine Houben (67) is architect. Wat leest, luistert en ziet deze wereldberoemde bouwkunstenaar in haar vrije tijd?
Verschenen in het septembernummer van HP/De Tijd. (2022`) Lees het gehele interview hier.
Boeken
“Een boek dat klaarligt om gelezen te worden, en waarvoor ik dan ook echt de tijd wil nemen, omdat ik precies wil weten wat er is gebeurd, is Revolusi van David Van Reybrouck. Dat heeft een persoonlijke reden: de broer van mijn moeder komt erin voor. Mijn moeder Mieke Cappetti had zes broers. Haar drie oudste broers zaten tijdens de oorlog in het verzet. Eén broer is om het leven gekomen; twee andere broers kwamen zwaar getraumatiseerd terug uit de concentratiekampen. Dat was een enorme klap voor het gezin. Drie jaar later, in 1948, werd de vierde broer, een jaar jonger dan mijn moeder, 23 jaar oud, uitgezonden voor de politionele acties in Indonesië. Hij wilde niet, maar was verplicht die kant op te gaan, als kanonnenvlees zei hij zelf, en kwam om. Dat is voor mijn moeder een levenslang trauma geweest. In dit boek staat beschreven hoe haar broer is gesneuveld. ‘Flip Cappetti was aangeschoten, zat warrig te praten. “Cappetti naar de hemel toe,” zei hij alsmaar. Hij heeft het niet overleefd.’ Zo gaat dat dus: je wordt tegen je zin in een oorlog ingesleurd en eindigt uiteindelijk als drie zinnen in een boek.
Beeldende kunst
“Mijn kantoor staat in Delft – de stad van Vermeer. Soms zie ik een schilderij van hem, in New York of Washington – je wilt niet weten hoeveel Nederlandse schilders daar hangen – en dan sta ik zo een halfuur te kijken naar hoe mooi hij dat licht heeft geschilderd. Een schilderij van hem zegt me meer dan een schilderij van een willekeurige andere kunstenaar, omdat we een beetje uit dezelfde stad komen. Ik ken de straatjes die hij schildert. Dat zorgt ervoor dat je een wat meer persoonlijke ervaring krijgt met zo’n kunstenaar. In die zin helpt hij mij ook met een nieuw project waar we mee bezig zijn: wij gaan de National Gallery of Art in Washington verbouwen. Het Rijksmuseum van Amerika mogen wij verbouwen. Cool hè? Ik ga er binnenkort voor het eerst heen om mijn plannen te bespreken, maar natuurlijk zal die persoonlijke ervaring met Vermeer zijn weerslag hebben op de verbouwing. Hoe en wat zal ik de komende maanden met de mensen van het museum bespreken, maar uiteindelijk staat de ervaring van de bezoekers natuurlijk voorop.”
Film
“Ik zie best veel films, vaak in het vliegtuig, omdat ik eigenlijk alleen daar de rust heb om een film of een documentaire uit te zitten. De afgelopen jaren heb ik door de iedereen bekende omstandigheden veel minder gevlogen, dus ik heb ook veel minder gezien. Een documentaire die ik wel heb gezien, en die ook veel indruk op me maakte, is Christo – Walking on Water. Christo is natuurlijk bekend van zijn inpakkunst, maar na het overlijden van zijn vrouw, die tevens zijn creatieve partner was, had hij het plan opgevat om als Jezus over het water te lopen. Deze documentaire laat zien hoe dat project ondanks de nodige tegenslagen toch tot stand komt. Het verbaasde me weer wat een waanzinnige estheet hij is, en welke schoonheid die Floating Piers hebben. Vorige zomer ging ik met mijn broers en zus fietsen door Frankrijk. We zijn een dag eerder vertrokken om nog net de door hem ingepakte Arc de Triomphe mee te pakken. Wat een schoonheid. Iedereen stond daar met een soort happiness in z’n lijf van te genieten. De volgende ochtend zijn we teruggegaan om te zien hoe die stellage werd afgebroken. Dat vind ik als architect dan weer interessant om te zien: hoe kun je die vorm zo prachtig houden? Dat doet hij dus met allerlei stalen frames waar die doeken overheen hangen. Je denkt: hij drapeert een simpel lapje stof over een gebouw, maar dat is maar schijn. Binnenkort komt er als het goed is een grote tentoonstelling van hem in Oosterhout. Daar staat namelijk de fabriek die de stalen olietonnen maakte waarmee hij vaak werkte. Daar kijk ik erg naar uit.”
Nick Muller 