De culturele agenda van cabaretier Kees Torn, verschenen in HP/De Tijd 02, 2016.
Torn over het hedendaags cabaret:
“Mijn vrouw houdt meer van theater dan ik. Laatst ben ik een paar keer met haar mee geweest. De eerste keer was naar Sara Kroos, toen naar Dorine Wiersma en later nog een keer naar zo’n andere trut… o ja, Nathalie Baartman. Ik vond alle drie de voorstellingen geen moer aan. Er zat geen een leuke grap in. Toen heb ik tegen haar gezegd: ik ga niet meer mee naar vrouwencabaret. Bel maar een vriendin, maar ik wil dit nooit meer mee hoeven maken.”
“Nu lijkt het alsof ik alleen vrouwelijke cabaretiers niets aan vind, maar de meeste mannen zijn ook niet leuk. Vroeger had je de Grote Drie: Wim Kan, Toon Hermans en Wim Sonneveld. Alle cabaretiers daaromheen deden er niet toe. Meer dan drie zijn er nooit geweest. De Grote Drie van mijn generatie zijn Hans Teeuwen, Theo Maassen en ik – maar ik ben er een beetje uit. Van de jongere garde vind ik Wim Helsen erg goed, Micha Wertheim bewonder ik ook. Maar verder is het niet veel. Youp bewonder ik ook, maar op een andere manier. Ik vind hem vaak te gemakzuchtig. Ik heb zijn laatste programma gezien en er zat geen grap in die ik zelf niet geschrapt zou hebben. Te voor de hand liggend allemaal. Dat geldt eigenlijk voor het meeste cabaret: het is te voor de hand liggend. Geen bal aan. Maar Eraf met dat dak, het programma van Onno (Innemee – red.) en mij, is een voorstelling die iedereen moet zien. Wij leveren topkwaliteit. Beter dan dit wordt het in de theaters niet.”/
Het gehele interview is hier te lezen.
Nick Muller 